Of mijn lichaam lag te rusten in bed, of mijn ziel werkelijk door dat portaal reisde maakt eigenlijk niet meer uit. Wat echt is, is dat ik wakker werd met een nieuw gevoel van vrede. Alsof iets in mij weer op één lijn stond. Alsof mijn lichaam zich herinnerde hoe het moest ademen.

9-9 we zijn begonnen. Een nieuwe reis met een prachtige groep vrouwen. Ik ben hier niet als leraar op afstand, maar als co-creator, net als jij. Alles wat ik deel, komt voort uit mijn eigen reis. Delen kan alleen als je zelf ook ervaart. Daarom stap ik telkens opnieuw mee in het veld: open, kwetsbaar, nieuwsgierig naar de lagen die zich aandienen. Ik schrijf vanuit mijn proces, de inzichten die oplichten en de wijsheid die onderweg wakker wordt. Dit is geen verhaal van perfectie, maar van echtheid. Van herinnering. Enjoy the ride, sister 🌿

Een periode waarin alles onwerkelijk leek. Een soort glitch in de matrix. Je bent er, maar je bent er niet. Ik voelde zoveel pijn in m’n lichaam dat ik het niet meer voelde.

De laatste dagen voel ik een golf van dubbele energie. Op het ene moment ben ik zó vol van ideeën dat ik het liefst alles tegelijk met jullie wil delen. Nieuwe teksten, nieuwe video’s, nieuwe audio’s. Ik voel de stroom en ik weet: dit is mijn weg. En op het andere moment wil ik helemaal niets. Geen woorden, geen scherm, geen opnames. Alleen maar zitten. Ademhalen.

Ik ben weer thuis. Wat is er anders? Alles. En niks. We kwamen thuis in de stromende regen; doorweekt brachten we de belangrijkste spullen naar binnen. De rest zou morgen wel komen. Toen ik in mijn bed lag, voelde ik niet dat bekende gevoel van ohhh, wat heerlijk, thuis in mijn eigen bedje. Iets dat ik eigenlijk altijd juist wel ervaar. Maar nu niet. Ik voelde alleen maar: er is iets wezenlijks anders. Mijn spulletjes, de douche, mijn huis, mijn praktijk, alles was er, maar was ík er ook?

Om 04.15 reden we weg. De dag daarvoor werd ik overvallen met angst. En eigenlijk al in de gehele aanloop naar het zoeken naar een accommodatie voelde ik de zenuwen. Als je me vraagt waarom? Heb ik 1001 antwoorden. Vele hiervan waren doem scenario’s. Wat als…

Ik weet dat we door de Alpen gaan rijden en daar krijg ik te maken met druk op de oren en hoofd. Dit is een angst door trauma en probeer ik al jaren te vermeiden. In 2019 vloog ik naar Afrika en kon ik de lucht druk niet aan. De rechterkant van mijn gezicht verlamde en ik kon geen kant op.

Vol enthousiasme liep ik naar de zee! Here we go! Het water voelde beste koud dus ik liep er voorzichtig in. En toen kwam de angst, wat als er water in m’n oor komt als ik ga snorkelen? Straks krijg ik weer last…

Ik voel de lymfeklieren opzwellen en mn speeksel kan nu helemaal niet meer doorstromen. De druk op mn hoofd neemt steeds meer toe. Ik had even een moment dat ik dacht, waarom post ik eigenlijk alles wat ik meemaak.

Zoooo ik ben al vroeg wakker want m’n wang, oor en kaak doen zo’n pijn! Ik dronk m’n glas Kingelia en ging weer op de bank liggen. Dit voelde niet goed. Ik had zo gehoopt na een fijne avond en een goede nachtrust wakker te worden met minder druk. Maar niets is minder waar! De druk is gigantisch.

Het kotli gebergte. Terug de hoogte in! Ik durf t! Ik wil t zien. Gedurende de zomer periode is de kans heel groot dat de pooltjes droog liggen. Toch wil ik gaan.

Wat een idyllische plek was dit. Pineal gland activatie. Ik hoorde niks anders dan het geluid van krekels en de kabelende zee. Ben in slaap gevallen, verbrand wakker geworden, dat wel 🤣 maar het was het waard!

Dolfijnen dragen een bijzondere energetische frequentie. Ze zijn boodschappers van licht en vreugde, maar ook van diepere bewustzijnslagen. Ze bewegen moeiteloos tussen het aardse en het kosmische, ademend aan de oppervlakte, levend in de diepte.

Alsof deze plek me iets wil laten voelen over tegenpolen. Balans en contrast. Het vrouwelijke en het mannelijke. Het water en de steen. Het zachte en het ruwe. Oud en nieuw. Licht en donker.

Het gebeurt namelijk bijna elke keer nadat ik iets deel. Een blog. Een post. Een stukje van mijn waarheid. Alsof het veld even trilt. En niet alleen buiten mij maar ook in mij. Mn systeem reageert.

En het klopt allemaal. Want we naderen het 8-8 portaal: The Lion’s Gate. En nu zie ik het! Want deze week in de auto zag ik ergens Lion staan en zei tegen mn man: “ weetje wat ik me opeens realiseer, Nederland heeft de leeuw als symbool maar Senegal heeft ook de Leeuw als symbool! Hoe dan?” Dus mijn gesplitte roots zijn verbonden aan twee leeuwen landen

Ik ben niet zomaar de Rode Slang. Ik ben de Afrikaanse Rode Slang, geboren op Europese grond. Een brug. Een draaischijf. Een kanaal. Mijn wortels liggen in Senegal. In de aarde waar het ritme van de drums nog klopt met de hartslag van de aarde. Waar genezing niet alleen mentaal is, maar door het lichaam zingt, ademt, ruikt, leeft. Waar wijsheid doorgegeven wordt in sound, planten, handen. Lichaamswijsheid. Voorouderkracht. Leven.