- Aug 6, 2025
Dag 11: Onze prinses is jarig
- Nyaki Frequency
Vandaag is onze prinses jarig!! Acht jaar alweer. Onze stralende, eigenwijze, gevoelige meid, vol humor, fantasie en vuur.
Gisteravond, terwijl iedereen al bijna sliep, versierden we het huisje in stilte. Slingers, ballonnen en verschillende cadeautjes ingepakt, want Rosie is dol op the unpacking.
Voor haar zit het plezier niet alleen in wat ze krijgt, maar in het mysterie van het moment. De spanning van het openmaken, het verrast worden, het voelen dat er moeite voor haar is gedaan en dat doen we met heel veel liefde 🥰
Met een taartje en een sterretje in de vorm van een fonkelend cijfer 8, liepen we ’s ochtends naar boven. “Er is er één jarig hoera, hoera… dat kun je wel zien: dat is zij!”
Ze glunderde. Genoot van de aandacht, van het zingen, van de warmte, van de kleine dingen. Maar het mooiste van alles? Ze genoot van ons, van het samen zijn als gezin.
Vandaag mag Rosie kiezen. Wat gaan we doen?
Zwemmen!
Natuurlijk weer het strand. Blijkbaar voelen de kinderen zich daar het fijnst. Tussen de rotsen, de warme stenen, in het heldere water. Met de zon op hun bolletje en zout op hun huid. En ik voel het ook! Zacht, rond, levend! Alsof we allemaal opladen aan de zee. Het natuurlijke water, doorzichtig, glinsterend en zo vol van trilling.
Samen met man lief genieten van een bakje koffie kijkend naar onze kinderen. Wat een rijkdom. Het leek serieus alsof het strand vandaag enkel voor ons was.
Terwijl de kinderen spelen, besluit ik even te gaan liggen de zon. Liggend op de warme stenen komt het besef binnen: Dit is onze laatste volle dag in Kroatië.
En ik krijg gewoon buikpijn en een traan van het idee dat we morgen vertrekken. Ik wil niet naar huis. Echt niet! Ohhh ik kan wel janken. Waarom doet het zo’n pijn om te gaan?
Het is niet alleen het landschap. Het zijn de elementen. De zee, de geur, de mensen, het licht en de ruimte. Maar het is vooral het gevoel dat ik hier uitadem. Vrij, geen druk of moeten. Geen race tegen de klok of een agenda, geen hokjes!
Natuurlijk ervaren we dat sneller als we op vakantie zijn. Maar voel even met me mee… We moeten vrij vragen om vrijheid te mogen ervaren. We moeten het letterlijk inplannen. Aftellen! En dan zitten de meesten van ons ook nog vast aan een bepaald aantal vrije dagen per jaar. Alsof vrijheid gerantsoeneerd wordt.
Dus dat mijn systeem hier zegt: dit klopt, dan bedoelt het niet alleen de zon of het strand. Dan bedoelt het, ‘t besef: wij zijn toch vrij? Of… toch niet?
En dat schuurt. Want diep vanbinnen weet ik dat vrijheid een geboorterecht is. Geen privilege. Geen luxemomentje. Maar een staat van zijn die we collectief zijn kwijtgeraakt.
En dit betekent niet dat ik me altijd zo voel op vakantie… want ik heb ook vakanties meegemaakt waarin ik het liefst terug naar huis wilde. Waarin de trilling niet resoneerde. Waarin ik niet kon gronden, overprikkeld raakte, continu het gevoel had dat ik iets moest doen om te ontspannen. Om te voelen dat ik echt op vakantie was.
Maar hier… Hier in Kroatië mocht ik ontvangen. Zonder te geven. Zonder te fixen. Zonder het gevoel dat ik steeds iets moest bedenken of creëren. Zonder iets te moeten brengen. Het bracht mij!
Voor vrouwen zoals ik, die gewend zijn om te dragen, om te zorgen, om te geven was dit een mega groots cadeau.
Kroatië gaf mij een bedding om los te laten wat mij niet meer dient. Om alles wat oud en versleten was, zacht te laten afglijden. Om terug te zakken in mijn waarde. Mijn grenzen. Mijn waarheid.
Hier kreeg ik ruimte voor het ontstaan van de nieuwe versie van mij. Dieper, rustiger voller en ook een beetje grijzer 😉 Niet omdat Kroatië het ‘gefixt’ heeft. Maar omdat het me liet herinneren wat altijd al in mij leefde.
Dit gevoel, deze trilling, deze frequentie ben ik geworden. Ik ben opnieuw afgestemd. En ik voel dat ik dit wil delen. Niet alleen als vakantieverslag, maar als bedding. Als herinnering voor andere vrouwen. Voor jou!
Dat het veld van ontvangen, van thuiskomen, van Sacred Return niet afhankelijk is van een land, een strand, of een zee maar dat het in jou woont.
Kroatië was mijn spiegel. Mijn poort. Maar de kracht die ik daar vond, was niet van daar maar van mij.
Ik krijg kippenvel terwijl ik dit schrijf. Want nu snap ik waarom ik weken geleden zo helder Sacred Return doorkreeg. 🙏🏼 Ik volg de boodschappen. Maar soms weet ik echt niet hóé of wat. En kost het tijd… voor het complete plaatje zich ontvouwt.
En dat is nu, vandaag op m’n dochters 8ste verjaardag. Ik voel het in elke cel.
Sacred Return is precies dat: Thuiskomen. In jezelf. Zonder dat je weg hoeft te gaan. Zonder dat je eerst iets moet worden. Zonder dat het ‘meer’ of ‘beter’ moet zijn.
Maar… als het leven je roept, zoals het mij Kroatië influisterde, dan weet je: HET IS TIJD. Tijd om te openen. Te ontvangen. Te herinneren wie je bent.
En dat doe je… in de leegte. In The Void. De plek waar je niet weet. Waar je niet kúnt weten. Waar je zit met alles wat is. Zonder richting. Zonder controle. Zonder grip. Alleen jij. En dat wat nog niet gevormd is.
In Kroatië sprak ik de taal niet. Ik kende de weg niet. En dus moest ik loslaten. Niet alleen mijn route, maar ook mijn denken. Mijn overtuigingen. Mijn vaste ik.
En nu komt het binnen.
Dít is waarom ik hier in Kroatië moest zijn. Niet om iets te brengen. Maar om te zitten. Te luisteren. Te ontvangen.
Ik mocht door verschillende grensgebieden heen:
Duitsland- snelheid!
Oostenrijk met de bergen en de druk op m’n hoofd. De stalen tunnels dwars door de bergen heen alsof je ondergronds aanwezig bent.
Slovenia waar we door de regen buien schoongespoeld werden.
Kroatië waar het open en licht werd. Waar mn wang mocht opbreken. Het niet-weten. Het ongemak. Het lijf dat het overnam. Pula, de tegenpolen en de tempel of August!
Het is een REVOLUTIE die niet plaats vind buiten mij maar ín mij. En ik voel dat deze revolutie precies deze maand van start zal gaan in vele van ons. Nummer 8!
Complete overgave.
En enkel daar, in deze space, kun je horen. Hier kun je ontvangen, hier worden de antennes afgestemd. Zodat je jezelf kunt herinneren, hier wordt je wakker.
Sacred Return
Ik roep het vanaf dag 1. Geen cursus. Geen pad dat je moet volgen. Maar een heilige terugkeer, naar het midden van jezelf. Naar de leegte waar alles ontstaat.
The Void.
En het klopt allemaal. Want we naderen het 8-8 portaal: The Lion’s Gate. En nu zie ik het! Want deze week in de auto zag ik ergens Lion staan en zei tegen mn man: “ weetje wat ik me opeens realiseer, Nederland heeft de leeuw als symbool maar Senegal heeft ook de Leeuw als symbool! Hoe dan?” Dus mijn gesplitte roots zijn verbonden aan twee leeuwen landen.
De Leeuw – Waker van het Hart
De leeuw is de poortwachter van de zon. Van vuur, moed, waarheid en het heilige hart. In veel culturen is de leeuw een symbool van koningschap, kracht en leiderschap, maar niet vanuit dominantie, vanuit innerlijke autoriteit.
De Leeuw zegt: “Sta in je waarheid en wees trouw aan je hart. Spreek, brul en wees zichtbaar. Niet voor applaus, absoluut niet, maar omdat deze trilling nodig is in deze wereld.”
In de sterren is de Leeuw verbonden met het 8-8 portaal (Lion’s Gate): een jaarlijks moment van verhoogde lichtinflux, activatie van het hartchakra en herinnering aan onze galactische oorsprong (o.a. Sirius).
Voor mij, met roots in zowel Nederland als Senegal, beide landen met de leeuw als symbool is dit geen toeval.
Het voelt alsof ik gevraagd wordt hoeder te zijn van deze energie: de Leeuwin die waakt over het hartveld van de vrouw. Daarvoor is moed, wijsheid en waarheid nodig maar ook zachtheid, moederkracht en hartleiderschap. Deze elementen draag ik en durf ze uit te spreken in het hier en nu!
De Hond – Wachter van de Poort
De hond staat symbool voor trouw, bescherming, intuïtie en overgave. In oude culturen werd de hond vaak gezien als gids tussen werelden, denk aan Anubis in Egypte of de hond bij Hekate in de onderwereld.
Kroatië is een super hond vriendelijk land. En onze hond Maya was mee, geen dag en geen nacht is ze van m’n zijde geweken! Mijn mijn persoonlijke grensbewaker.
Want dat is waar de hond voor staat: waker van grenzen: wie komt binnen, wie blijft buiten? Ze voelt aan, zonder woorden. Ze hoort fluisteringen waar de mens nog slaapt. Haar kracht is aanwezigheid, haar missie is loyaliteit aan ziel.
De hond zegt: “ Laat je leiden. Vertrouw op het pad, ook als je het niet begrijpt. Wees trouw aan dat wat niet gezien wordt. Ik breng je waar je moet zijn, als je durft te volgen.” En dat deed ik!
Kroatië: het land van de Dalmatiër bracht mij in het veld van de hond. Niet om te leiden, maar om te ontvangen. Om niet te doen, maar te zijn. Om los te laten, te dwalen, en juist dáár mn weg te herinneren.
Samen: De Leeuw en de Hond in mij
De Leeuw zegt me: leid vanuit je hart.
De Hond zegt me: volg vanuit je ziel.
Ze lijken tegenstrijdig, maar juist samen brengen ze balans:
De Leeuw herinnert me aan m’n vuur, m’n stem, m’n zichtbaarheid.
De Hond brengt me naar binnen, naar stilte, naar het pad dat ik nog niet ken.
En precies hier ontwaakt de magie. The Void en Sacred Return: The Void is de plek waar de Leeuw stil wordt en de Hond waakt. Waar je krachtig genoeg bent om niet te weten. Waar je leert dat ontvangen ook leiderschap is. Dat trouw zijn aan jezelf de poort opent naar alles.
Nederland: land van de Leeuw.
Senegal: land van de Leeuw.
Mijn dochter: Leeuw in sterrenbeeld.
En Kroatië: de Dalmatiër, de hond. Wachter, beschermer, voelend en loyaal!
Ik draag twee benen. Twee roots. Twee Leeuwenlanden. En hier in het land van de hond mocht ik niet leiden maar mocht ik volgen. Hier mocht ik zijn, zitten in het niets.
En precies dáár werd ik de hoeder van het veld. Van Sacred Return - The Void.
Dus lieve vrouwen, moeders, sisters… voor wie dit leest, voor wie dit herkent, en diep in haar kern voelt: ja… dit ben ik! Sacred Return start op 9-9.
Je bent zo welkom.
Okay!!! Terug naar today.
Na een heerlijke dag van genieten, voelen en ontvangen is het tijd om mijn dankbaarheid te tonen aan deze magische plek. M’n voeten stevig op de grond, tussen de stenen, ontvang ik de trillingen en codes door mijn hele systeem. 🙏🏼
Ik kom terug. Dit was slechts het begin. Helder krijg ik door: alles is mogelijk. Alles!
We lopen terug naar de auto en rijden naar ons huisje. Allemaal klaar voor de avond! Rosie mag kiezen waar we gaan eten want het is háár dag.
We wandelen door de stad en het is heerlijk. De sfeer, het licht, de geuren, de muziek alles klopt. Ze kiest een willekeurig restaurant en we gaan zitten. Het eten smaakt weer fantastisch!
We genieten, lachen en tafelen na alsof de tijd niet bestaat.
Op weg terug zien we een telescoop staan. Met de tekst: Go to the moon.
We kijken door de lens, en het is net alsof we even op de maan staan. Zo stil. Zo ver. Zo mooi.
We zijn klaar voor onze laatste, korte nacht. Want nog voor de zon weer opkomt, beginnen we aan de terugreis.