Sacred Africana - The Detox Journey

Blog week 40 - Sacred Africana! Geen dieet of strakke methode, maar een inner journey met een heilige plant.

We zijn begonnen, de journey die ik opgezet heb en zelf bereid. Beetje raar misschien maar ik ben hier als co-creator, net als jij. Alles wat ik deel, komt uit mijn eigen ervaring. Delen kan namelijk alleen als je zelf reist.

Daarom stap ik telkens opnieuw mee in het veld. Open, kwetsbaar en nieuwsgierig naar de lagen die ik zelf tegenkom. Ik schrijf vanuit mijn eigen proces, de inzichten die zich aandienen en de wijsheid die onderweg wakker wordt. And I love it!

Dusss de dr afgelopen weken heb ik een aantal ervaringen beschreven en samengevoegd. Dit is geen verhaal van perfectie, maar van echtheid en herinnering.

Enjoy the ride, sister 🌿

Wil je zelf ook deelnemen aan de volgende reis? Lees meer over de Sacred Africana Detox en schrijf je in voor de next one. ⬇️

Journey deel 1.

Dag 1: de start op 9-9-9

Ik zie een 9 in de pan!

Ik kon niet wachten! Zoveel dankbaarheid voelde ik om weer te mogen starten met deze bijzondere plant. Het was alsof ik haar opnieuw mocht ontmoeten. Een fijn en vertrouwd gevoel.

Voor mijn eerste ochtendglas ben ik bewust gaan zitten. Op de bank, in het vroege ochtendlicht. Ik voelde hoe de plant door me heen stroomde. Met mijn ogen dicht zag ik het letterlijk in mijn lichaam gebeuren. Het gaf warmte, samen met de boodschap: ik ben ready.

Een paar uur later werd ik moe maar ook heel rustig. Ik zakte in de stilte. Ze liet me voelen dat mijn lichaam ontspanning en rust nodig had. Ik luisterde… ging een half uurtje liggen en voelde me voldaan. Een zachte, mooie start van de detox.

Maar het was stilte voor de storm.

Halverwege de middag kwam er een lichte onrust. Er was een energieverschuiving die ik nog niet helemaal kon plaatsen.

Niet veel later werd duidelijk waar ik naartoe geleid werd: luisteren naar mijn lichaam, naar mijn gevoel, naar mijzelf.

Ik ben degene die dit veld mocht openen, nadat de Afrikaanse plantmedicijnman mij als het ware het stokje had aangereikt. Dit is wat jij gaat doen, waren zijn woorden.

En nu, op dag 1 van de groepsreis, kreeg ik te maken met weerstand en verandering. Al weken was ik in voorbereiding en precies op deze eerste dag dienden de welbekende red flags zich aan.

Red flags zijn voor mij waarschuwingen waar ik vaak niet naar heb geluisterd. Nu was de uitnodiging om het wél te doen: voel en luister…

Mijn hart ging sneller kloppen, mijn buik trok samen, mijn oren suisden en in mijn kaak voelde ik spanning. Toch hoorde ik mezelf toezeggingen doen die eigenlijk tegen mijn innerlijk gevoel ingingen. Waarom? Om de lieve vrede te bewaren. Een oud patroon.

Zo belandde ik in een situatie waarin ik me deels overruled voelde, terwijl ik ook verantwoordelijkheid draag, voor het verloop van de groepsreis én voor mijn eigen energie. Voor de bedding van de 21 dagen is het belangrijk dat we gezamenlijk starten, zoals wanneer je een reis maakt: jouw bus of vliegtuig vertrekt op een bepaalde dag. Mis je hem, dan kan dat gebeuren, maar een week later aankomen betekent dat de groep alweer veel verder is.

‘s Avonds ben ik gaan zitten met mijn tweede kop Kigelia en vroeg om begeleiding. Ik voelde de lymfeknobbeltjes rondom mijn kaak en nek opzetten, alsof er een nieuwe laag schoongemaakt mocht worden.

In de groep was de verschuiving voelbaar. Ik zie dat visueel voor me: alsof de energie langzaam naar achteren schuift. Net als in een groep kinderen: degene met de grootste mond komt vooraan te staan en de stillere kindjes verdwijnen naar de achtergrond. Vroeger was ik soms dat kind met de grote mond, heel vaak niet voor mezelf, maar juist om ruimte te maken voor de anderen. Dat bracht me niet altijd in een fijn daglicht en zorgde voor de nodige ruzies maar creëerde wel voor balans.

Ik voelde me weer op datzelfde punt. En terwijl ik eigenlijk wist dat ik geen privégesprek hoefde te voeren, deed ik het toch. Off track. Waarom, Nyaak? Je had je antwoord al gegeven, maar je wijkt af, probeert te sussen, iets recht te trekken wat eigenlijk krom voelt. Zoals een vriendin mooi zei: wat krom is, kan je niet recht trekken. Ik moest denken aan mijn eigen haar: een kroeskrul kun je stijlen, maar er hoeft maar een beetje vocht of damp te komen en de krul springt terug.

Wat zo rustig en liefdevol begon, eindigde in een zenuwstelsel dat volledig “aan” stond. Niet goed voor mij.

Dag 2: Waarheid spreken

Na een korte nacht werd ik wonderbaarlijk genoeg helder en rustig wakker. Ik voelde kracht. Met mijn kopje Kigelia in de hand wist ik het meteen: ik ga mijn waarheid spreken.

Waarheid spreken is niet altijd makkelijk. Soms ongemakkelijk, soms zelfs pijnlijk. Maar ook ik mag aan mezelf denken en in dit geval aan het grotere geheel.

Ik begon te schrijven. Vanuit een open hart, duidelijk en eerlijk. Mijn woorden waren eenvoudig: óf we starten nu samen de reis, óf we annuleren en plannen een nieuwe journey op een rustiger moment, wanneer de koffer en de inhoud goed gepakt en voorbereid zijn. De bestemming loopt niet weg.

Toch bleef er een gevoel in mijn onderbuik knagen. Wat mis ik? Wat wil ik echt? Of wat wil ik juist níet?

Het duurde niet lang voordat daar helderheid in kwam. Het bleek niet om één ding te gaan, maar om meerdere. Het uitschrijven van de eerste laag opende meteen een volgende. Had ik te snel gehandeld? Misschien. Maar nu ik dieper keek, kon ik niet meer terug.

Ik Ik wachtte. Ik kreeg een reactie, ik las, ik voelde. Het was weliswaar een ja op mijn aanbod, maar tussen de regels door voelde ik zoveel meer. En voor mij bleef het een nee. De energie was te zwaar, te vermoeiend. Ik kon mezelf daar niet langer in forceren. En dus deelde ik mijn nee.

Wat er toen kwam voelde als een tsunami. Vanuit elke hoek overspoelde de golf me, intens, scherp, confronterend. Ik besloot niet te vechten. Geen weerstand. Alleen blijven staan en overgeven.

Later die avond zat ik weer met mijn kopje Kigelia.

Wauw, wat een dag! En precies daar kwam de boodschap van de plant helder binnen. Kigelia liet me zien dat waarheid spreken niet alleen een daad is van moed, maar ook een daad van liefde, voor mezelf voor de ander en voor het geheel. Dat ik mag vertrouwen op mijn lichaam, dat de subtiele signalen van mijn buik en hart net zo belangrijk zijn als woorden. En dat mijn nee ook een ja is: een ja tegen mijn eigen bedding, mijn energie, mijn rol als draagster van dit veld.

Dit is de reis. Hier mag ik doorheen. Hier mag ik zien, voelen, aanwezig zijn. En vooral: hier mag ik leren.

Dag 3: De boodschap van Kigelia

Ik heb goed geslapen. Vroeger naar bed betekent ook vroeger wakker. Toch blijf ik vaak hangen rond zes uur, of ik nou vroeg of laat ga slapen.

In de pan zie ik hetzelfde beeld terug als op dag 2: een donkere bol, als een oog, met onder de donkerte licht. Alsof ik nog iets mag zien. Alsof ik nog even door het donker heen moet.

Terwijl ik met mijn glas in mijn handen zat, werd het me steeds duidelijker: dit schuldgevoel komt niet uit het nu. Het zijn oude stemmen die fluisteren: je mag niet lastig zijn… je moet de ander tevreden houden… als jij kiest voor jezelf, laat je de ander vallen. Stemmen uit mijn jeugd, uit mijn omgeving, uit generaties van vrouwen die geleerd hebben zichzelf klein te houden.

Kigelia laat me zien dat mijn schuldgevoel geen waarheid van dit moment is, maar een oude laag van loyaliteit en angst om verbinding te verliezen. Waar ik in mijn vorige reis vooral door de rauwe, lichamelijke angst ging, de angst dat mijn lichaam me in de steek zou laten, dat ziekte en zelfs de dood om de hoek lagen, merk ik nu dat ik door een andere poort ga. Dit keer niet de poort van angst, maar de poort van schuld.

Schuld voelt zacht van buiten, maar vreet van binnen. Het maakt dat je je eigen keuzes in twijfel trekt, dat je energie weglekt in sorry’s en goedpraten. Angst verlamt, schuld ondermijnt. Beiden houden je weg bij je eigen kracht.

‘s Avonds, toen ik toch even in gesprek raakte, kwam dit precies omhoog. Ik zocht bevestiging: dat ik het echt niet fout bedoeld had, dat ik uit liefde had gehandeld. Het verlangen om begrepen te worden, misschien zelfs om hulp te krijgen zodat de lucht geklaard kon worden. Maar dit is niet de juiste weg. Voor niemand niet. De juiste weg is zitten met wat er is.

En zo beland ik opnieuw bij mijn innerlijke kind. Daar staat ze weer, de kleine mij. Ze voelt zich niet veilig omdat anderen boos zijn, terwijl ze eigenlijk niets fout deed. En toen drong het door: de beslissing die ik nu neem, is ook liefdevolle begeleiding voor dat vroegere deel van mezelf. Wauw… diepe wortels. So above, so below.

Ik denk aan mijn moeder. Hoe sterk ik toen voelde: doe dit nu niet, wacht nog even, dit is niet het moment. Maar zij deed het toch, omdat zij iets anders voelde. Was dat fout? Nee. Het was haar reis. Zou het anders gelopen zijn als ze had gezien dat ik haar niet de les wilde lezen, maar wilde helpen vanuit een voorgevoel? Vast wel. Maar dat zou niet de juiste weg zijn geweest – alleen een andere. Wat duidelijk wordt, is dat ieder mens zijn eigen pad bewandelt. En de uitkomst is altijd divine.

Later, met mijn tweede kopje van de dag in mijn handen, werd de boodschap van de boom helder:

Ik hoef me niet schuldig te voelen voor trouw zijn aan mezelf. Het is juist mijn taak om trouw te zijn aan mijn bedding, zodat het geheel kan dragen. Schuld is een oude ketting, geen waarheid. Ik mag haar loslaten. Ik mag ademen. Ik mag kiezen. En ik mag licht brengen door mezelf niet langer te veroordelen.

Ik voel dat mijn schuld niet van nu is. Het is oud, erfelijk bijna. Maar vandaag mocht ik haar zien, doorleven en loslaten.

En terwijl ik kosten schrijf bedenk ik me dat ik een paar uur geleden ongesteld ben geworden. Het oude wordt losgelaten. Benieuwd wat morgen brengt.