Dag 10. De zee is wakker het stroomt.

Zo mooi hoe m’n man dat zei toen we aankomen bij het water. De zee is wakker!

Hoge golven en een ruige zee. Ik voelde de kracht en dacht aan hoe m’n moeder altijd over de zee vertelde. Ze is geboren in Zeeland dus was bekend met het water.

Helaas menstrueerde ik dus voor mij was het enkel pootje baden. Maar wat een waterpret hadden de kids. Springen over de hoge golven (ik had het wel even benauwd hoor, want zelfs vanaf de kant kon ik de kracht van de zee voelen) Gelukkig ging m’n man mee het water in om de kinders in de gaten te houden en zelf weer even het kind te kunnen zijn.

Ik was m’n blog van dag 8 aan het schrijven en het bizarre was dat ik schreef over de wesp en m’n dochter op het zelfde moment zei; “mama er vliegt er wesp bij je, hij wil je salade eten.” Waarop ik zei; “nou zeg, hoe dan! Ik schrijf nu over de wesp! Hahaha”

Zulke momenten gebeuren voortdurend. Synchroniciteit is de norm. Het voelt als fluisteringen van het veld, en ik hoor t.

Het is echt bijzonder maar deze dagen in Kroatië is alles vervlochten. Zoveel dubbele en spiegel nummers, 21.21, 12.21, 13.31, 14.41, 16.16, 17.17, 18.18, 19.19, 11,11, 11.01, 10.10 enz enz. En dit waren echt momenten dat ik net mn telefoon pakte, op de klok in de auto keek of een bericht verstuurde. Maar ook tafel nummers, parkeerplek nummers, bonnetjes, betalingen het stopte niet.

We kwamen steeds uit op de juiste plekken zonder dat we het planden. Zelfs de dingen die ongemakkelijk zijn vertragingen, fysieke triggers en emoties voelen als onderdeel van iets groters.

Alsof het leven me zachtjes bij de hand neemt en zegt: “Hier, kijk nog eens. Voel nog eens. Er zit iets in verstopt.”

De mate van bewustzijn voelt verfijnd. Elke ademhaling komt dieper binnen. Elke sensatie wordt niet alleen gevoeld, maar vele malen sneller begrepen. De energieën die door me heen bewegen, zijn niet meer abstract maar tastbaar. Ik herken ze. Ik ben ze.

Het is alsof er iets ouds van mij plaats heeft gemaakt voor iets nieuws. Een nieuwe vorm van vertrouwen in mezelf. Het is alsof m’n lichaam verbonden is aan een nieuwe energie.

Dit betekent niet dat ik alles wetend, voelend of ziend ben. Nee het betekent dat er iets geshift is. Weer een stapje gezet in de richting die voor mij goed voelt, helderder zicht geeft en meer verbintenis met het zelf.

Het voelt goed. Ik zit op dag 14 van de Afrikaanse plant remedie, ik voel dat m’n hormoonhuishouding in ieder geval deze cyclus stabiliseert, zit in de winter en tegelijkertijd vol in de zon in het nu.

Ik geniet aan het water, van m’n gezin, de natuur het zijn in het nu.

Ik ben weer even thuis in ons huisje en voel: ik moet liggen. Alles integreren. Even een moment met mezelf.

Ik val in slaap op de bank.

En terwijl ik tussen de werelden zweef, voel ik plots hoe mijn dochter een dekentje over me heen legt. Zo zacht, lief en beschermend. Mijn hart smelt.

Als ik wakker word, hangt er ineens een andere energie in de ruimte, het voelt zwaarder en heftiger, alsof iets me weer even terugroept naar de oppervlakte. Een energie die ik inmiddels herken.

Het gebeurt namelijk bijna elke keer nadat ik iets deel. Een blog. Een post. Een stukje van mijn waarheid. Alsof het veld even trilt. En niet alleen buiten mij maar ook in mij. Mn systeem reageert.

Soms lijkt het bijna alsof mijn lichaam zegt: “Help, ik ben gezien.” En dan komt er spanning. Een kriebel in m’n buik. Een druk op m’n borst. Of gewoon… een vlaag van twijfel, vermoeidheid, onrust.

Ik ben gaan voelen wat dat precies is. En wat ik ervaar, is eigenlijk een samenspel van verschillende lagen.

Eén daarvan is de oude wond van zichtbaarheid.

Alsof iets diep in mijn systeem nog steeds denkt dat het niet veilig is om zichtbaar te zijn. De hekswond. De angst om te veel te zijn. De vrouw die spreekt, die voelt, die weet en daarom vroeger werd weggeduwd of verbrand. Mijn lichaam draagt dat geheugen. En als ik dan deel, activeert dat iets ouds. Zichtbaarheid is vrijheid, maar het vraagt ook integratie.

Soms voelt het als een naschok in m’n zenuwstelsel.

En dan is er ook nog het collectief. Want als ik deel, beweegt er iets in het veld. Misschien openen mijn woorden iets. Brengen ze een trilling die niet iedereen kan ontvangen. Soms voel ik dan een soort druk een energie die terugkaatst.

Alsof er (onbewust) weerstand, oordeel of onbegrip terugkomt. En als ik opensta, pikt mijn systeem dat op voordat ik ook maar een reactie zie.

En dan is er nog de beweging van binnenuit: de expansie. Want op het moment dat ik iets echts uitspreek, groeit mijn veld, misschien niet altijd zichtbaar maar het groeit, net als een zaadje. Ik neem ruimte in want ik toon me.

En mijn lichaam zegt: “Geef me even de tijd om hier te landen.” Soms voelt dat als emotie, soms als leegte en soms als complete chaos. Eigenlijk is het gewoon integratie van energie die een nieuwe plek zoekt in mij.

Maar soms… trilt er nog iets diepers los.

Oude energetische koorden, verhalen, contracten, identiteiten! Delen van mij die lang verborgen waren zoals zielsfragmenten, en voorouderlijke lagen die aandacht willen. En dat voel ik dan als een mist die even door me heen trekt. Niet perse onveilig maar wel intens.

Dus nee, ik beeld me niks in, het is echt! Want energie beweegt en ik voel zoals zovelen van ons dat doen.

Wat ik dan doe?

Ik adem, voel m’n voeten, spring soms even op de grond en spreek m’n veld toe: “Alles wat niet van mij is, mag terug naar de bron.” Ik trek mijn energie terug uit het collectief en laat het zijn.  Want ik weet: ik mag zichtbaar zijn. Ik ben veilig! Beschermd. En alles wat beweegt… beweegt me naar meer vrijheid.

Full Circle

We besloten terug te gaan naar hetzelfde restaurant als op de dag van m’n doorbraak.

Als een soort cirkel die zich sloot. Ik bestelde rood vlees, iets wat ik niet vaak eet maar deze keer voelde het kloppend. Mijn lichaam had bloed nodig. Ik menstrueer en ben aan het herstellen van bloedarmoede. En ook daar… zit een boodschap in.

Bloed is namelijk niet zomaar bloed. Het is de drager van levenskracht. (En ik ben de rode slang) Het stroomt als een herinnering aan je oorsprong, je passie, je vuur. Wanneer er sprake is van bloedarmoede, in mijn geval een ijzertekort gaat het niet alleen over cellen of waardes, maar over de verbinding met mijn eigen levensenergie, mijn vitaliteit, mijn bestaansrecht.

Dat klinkt misschien dramatisch, maar het is wat het is. En inmiddels durf ik te zeggen dat niets zomaar ontstaat! Er zit een boodschap in, een fluistering van het lichaam, een uitnodiging, een spiegel.

Mijn lichaam zei:

• “Ik draag minder, omdat jij jezelf vergeten bent te dragen.”

• “Waar is je vuur? Waar is je wil om dit leven echt te leven, om te voelen, om te zijn?”

Ik onderdrukte (en doe dat soms nog) mijn levenskracht. Door altijd ‘aan’ te staan voor anderen. Altijd beschikbaar en zorgend te zijn en vergat terug te ademen naar mezelf.

Er zijn periodes waarin ik echt het contact met het leven verloor. De vreugde, de richting, de bezieling. Alsof mijn hart geen reden meer voelde om het vuur door mijn lichaam te laten stromen.

Dat gevoel van lost zijn! Misschien herkenbaar?

Soms trok ik me onbewust terug uit mijn lichaam. Nu snap ik dat ik er dan uit vloog. Vaak als gevolg van uitputting, overprikkeling, of simpelweg het gevoel dat het allemaal te veel werd. Mijn lichaam maakte zich dan lichter. Het voelt alsof m’n lichaam dan zei: “Laat me maar even.”

En ja… ook het gebrek aan voeding speelde mee. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel, energetisch, spiritueel. De vraag is wat geeft mij echt voeding? Wat doet mij leven?

Voor veel vrouwen is bloedarmoede verweven met de lijn van opoffering. Altijd geven, nooit werkelijk nemen, altijd zorgen en nooit echt ontvangen. Dat mag anders!

Bloed is heilig. En het stelt vragen die je niet kunt negeren:

🌺 Wil jij jezelf weer voeden?

🌺 Mag jouw lichaam weer volstromen met leven, licht en liefde?

🌺 Durf je jouw ware ritme te eren, en de levensstroom volledig toe te laten?

En ik ben eindelijk stil genoeg ben om het te horen.

We kwamen thuis en mijn dochter zag hem als eerste.

“Mama, daar zit iets…” Ze stond stil, keek omhoog. OMG! Aan de muur, naast de trap: een schorpioen!!! Klein maar zichtbaar! Op ooghoogte!

Mijn man haalde haar voorzichtig weg. Ving haar in een bakje en liet haar vrij, buiten in de natuur. De schorpioen bleef even kijken. Alsof ze ons echt zag. En toen….. ineens rende ze keihard de wildernis in. Verdwenen.

En het voelde zoooo symbolisch. Alsof ze iets kwam brengen. Een boodschap.Een waarschuwing misschien. Of een zielsherinnering die nog in het donker lag.

Want de schorpioen is meer dan alleen een dier.

Ze is hoeder van het onderbewuste. Van de drempel tussen wat zichtbaar mag worden en wat nog in de schaduw leeft. Haar komst voelde als een echo van alles wat ik vandaag maar ook de afgelopen dagen had gevoeld. De lagen waar ik doorheen mocht. De loslating! M’n angsten, m’n bloed, m’n kracht, m’n vertrouwen, m’n overgave, m’n zichtbaarheid. En misschien ook een fluistering: “Let op… dit is een grensmoment.”

Schorpioenen waarschuwen niet met lawaai.

Ze waarschuwen in stilte en tonen zich, precies op het juiste moment, om je eraan te herinneren: je staat op de rand van een nieuwe laag.

Maaaaar ze brengen ook vertrouwen! Want dit dier, dat staat voor overleving, doorzettingsvermogen, en diepe heling. Ze koos ervoor om te gaan, vrij de natuur in: Het voelde alsof haar taak was volbracht. Zichtbaar en veilig.

➡️ Ga verder naar dag 11

⬅️ Ga terug naar dag 9

👇 of meld je hier aan voor de gratis divine frequency community, lees verder en stroom mee. Voel je welkom 🌸