Ze nam de prik – mijn reis door verlies, vertrouwen en de moederlijn

Blog week 36

In deze blog neem ik je mee in een persoonlijk verhaal. Over huizen en verhuizen, over keuzes die soms uit het niets in je hart landen, over ziekte, verlies en opnieuw opstaan. Over de moederlijn die nooit verdwijnt en het leven dat zich steeds weer in nieuwe vormen laat zien.

Zondag waren we inkopen gaan doen voor het nieuwe bedje naast ons bed voor onze dochter. Daarna ging m’n man even wat ophalen bij een vriendin die net terug was van vakantie.

Ze woont vlak bij de zee, en toen hij terugkwam zei hij dat hij daar eigenlijk ook wel zou kunnen wonen. We zaten een beetje op Funda te kijken en zagen inderdaad leuke huizen voorbij komen. Zo gaat dat dan, een beetje fantaseren… of is fantasie eigenlijk tijdlijnreizen en zien en voelen of een bepaalde realiteit resoneert?

We besloten samen met de kids verder te kijken naar een serie waar we in verstrikt zijn geraakt. Dus ik ging douchen zodat ik klaar was voor bankhangen! Onder de douche zat ik een beetje te dromen: wel of niet verhuizen? Ons huis levert best wat op en zou heel veel vrijheid kunnen genereren. Althans, dat hangt af van het perspectief van vrijheid.

We leven nou eenmaal in dit systeem, dus het is belangrijk om voor jezelf te voelen wat vrijheid is en in welke vorm. Voor mij begint dat bij bewustzijn en herinneren, om vervolgens de vrijheid in jezelf te voelen. Niet altijd even makkelijk, maar ik voel de essentie hierin.

Balans

Ik ben me heel bewust dat het belangrijk is om de vier lichtlichamen in balans te brengen en niet in de extremen te stappen. Hiermee bedoel ik dat ik vaak genoeg compleet een andere kant op ging, maar vergat dat ik m’n mentale/materiële, spirituele, emotionele en fysieke lichaam hierbij in evenwicht mocht houden.

Terwijl ik aan het voelen was, hoorde ik: zet de wc en douche terug in de kamer. En daar begon het. Ik zag mezelf m’n behandelkamer leeg halen en de kamer weer terugbrengen naar het oude, maar dan in een nieuwe vorm.

Ik riep m’n man en zei: “Papa (zo noem ik hem altijd), we moeten de gasten­kamer weer opbouwen!” De kamer die we in 2019 verbouwd hadden en in 2020 afgebroken vanwege COVID, zag ik weer compleet met eigen douche en toilet.

Terug naar het werkveld waar ik vandaan kom. En dan te bedenken dat we net een week geleden een hele verhuizing achter de rug hadden, waarbij de speelkamer voor m’n dochter naar de overkapping verplaatst werd en mijn behandelkamer naar de voorkamer.

M’n man zei: “En je behandelkamer dan?” Ik zei: “Komt goed! Dit moet, ik hoorde het!”

Mijn behandelruimte was een mooie ervaring. Ik mocht hier leren hoe te werken met energie, maar vooral en het meest belangrijk, ik mocht hier leren te vertrouwen op mezelf en het goddelijke/onverklaarbare wat in ons allen huist.

Ik wilde te graag.

Na m’n Graves-diagnose wilde ik niet horen, zien of voelen. Het kwam op de een of andere manier gewoon niet echt binnen. Terwijl ik aan de andere kant diep vanbinnen worstelde met ontzettend veel angsten. Wat als? En hoe lang kan ik hiermee leven? Is het gevaarlijk? Ik durfde zelfs niet te googelen, want stel dat ik iets zou lezen wat me zou afschrikken, dan weet ik dat dát precies zou gebeuren. Dus ik ging door! Niet aan denken en dus niet voelen.

Als ik toen had geweten dat ik daardoor steeds verder van mezelf afweek, had ik het misschien wel anders gedaan, maar misschien ook niet. Want alles is een kostbare en prachtige les of beter gezegd: ervaring.

Al gauw na m’n diagnose viel m’n bedrijf compleet stil vanwege COVID! Het was dubbel. Ik wilde wel, maar kon niks… Eerst de verlamming, toen de diagnose en nu m’n bedrijf en inkomen weg. Je wil vechten om alles vast te houden, alleen was er niks buiten mezelf om aan vast te houden. Ik denk dat dit het moment was waarop ik me nog bewuster begon te openen voor het universum. Vertrouwen dat dit is wat het is en dat alles een bedoeling heeft. Ik maakte de keuze om een baan te gaan zoeken. Na 15 jaar ondernemen!!! Ik vond het zoooo spannend. En het voelde zo dubbel. Want lichamelijk voelde ik: dit wordt een aanslag op m’n lichaam. En mentaal voelde ik de kracht om uit m’n huidige comfortzone te stappen en m’n gezin te onderhouden (niet alleen gelukkig, maar mijn inkomen was wel nodig). Spiritueel voelde ik enorme verschuivingen en emotioneel was ik eigenlijk gebroken.

Ik balancerde tussen wanhoop en vertrouwen in een goede uitkomst. Ik balanceerde tussen niks weten en alles weten. Een oude wereld die in puin lag en een nieuwe wereld die nog niet zichtbaar was. Het was m’n moeder die zei: wil je niet kijken voor een baan waarin je ondernemers in deze periode kan ondersteunen? Het was alsof ze m’n gedachten las (waarschijnlijk was dat ook zo), want precies dát was de Google-search die ik elke dag opnieuw deed: Adviseur Tijdelijke ondersteuning zelfstandige ondernemers. Wekenlang geen resultaat. Soms dacht ik: dan maar wat anders, maar nee – dat was het ook niet.

Ik vergeet de dag nooit meer. Ik deed weer een search en er kwam één vacature omhoog! Eén! Hoe dan? Ik voelde het door heel m’n lichaam. Die is voor mij! NU actie! En dit is een hele belangrijke: het moment waarop elk haartje overeind staat en je diep vanbinnen weet: Nu! Ik solliciteerde, ging door de procedure en… I got the job! Voordat ik zelfstandig ondernemer was, heb ik bij verschillende (financiële) overheidsinstanties gewerkt. Dus dat was niet nieuw, maar wel lang geleden!

Ik scheet in m’n broek. Kan ik dit wel, wil ik dit wel? En ga zo maar door… Alles passeerde de revue!

Ik zat in de auto onderweg naar m’n eerste werkdag op kantoor. Na m’n vliegtuigervaring vond ik het zelf eng om auto te rijden, bij elke scheet zat m’n hart in m’n keel.

Ik word vandaag ingewerkt. Wie zijn m’n collega’s? Hoe is de afdeling? Ohh my god, ik was nerveus. Ben ik wel juist gekleed…? Pfff hou maar op! Zoveel gedachtes!

Ik werd ontvangen door de teamleider. Het klikte meteen, ik voelde me welkom!

Ik heb er bijna twee jaar gezeten en echt genoten. Supertoffe collega’s en m’n eigen domeintje. Ik was in eerste instantie de enige die voor de ondernemers was aangenomen. Gelukkig kreeg ik er snel een collega bij. Wat hebben we gelachen, maar ook: wat hebben we hard gewerkt en wat lagen we op één lijn! Lieverd, who knows, als je dit leest: always in my heart! 😉

Lang verhaal kort: het was veel werk. Heel veel. Vaak werkten we wel 13 uur per dag! En dan had ik tijdens de lockdown ook m’n kids thuis voor home schooling. Zoveel ondernemers die op instorten stonden, niet wisten wat er zou komen en afhankelijk werden van derde gelden. Al die verhalen… pfff, het was zo veel. Ik werkte vaak op de wc. Daar had ik een soort kantoor gebouwd zodat ik de deur op slot kon doen terwijl m’n kids het huis ondertussen afbraken. Ik probeerde teveel ballen hoog te houden en het lukte niet meer. M’n schildklierwaardes waren inmiddels enorm gestegen en ik kon niet meer. Ik was burned-out en belandde met heel veel weerstand in de ziektewet.

Burn - Out

Ik ben gaan zitten met mezelf. Kan me nog goed herinneren dat ik dagen/weken op dezelfde plek zat nadat het stil viel in huis. Met de vragen: wie ben ik? Wat is de boodschap van dit alles…

Ik mocht vanuit m’n ziektewet langzaam gaan integreren. Grappig woord ook! Integreren waarin?? Vooral in mezelf. M’n mooie kleertjes, hakken en gesteilde haren waren niet meer belangrijk. Wat daaronder zat wel. Dat wilde ik leren kennen, of beter gezegd: herinneren. Ik volgde verschillende cursussen omdat ik wist: ik wil nog steeds mensen ondersteunen, maar nu echt vanuit een hele andere versie van mezelf.

Net toen ik m’n draai weer had gevonden met Ancient Wisdom, kwam het verschrikkelijke nieuws dat m’n moeder uitgezaaide kanker had. Superkanker, oftewel turbokanker. Serieus, een van m’n grootste angsten werd werkelijkheid: m’n moeder gaat dood!

M’n moeder die eigenlijk m’n beste vriendin was. Misschien niet helemaal gezond, maar het voelde wel zo. De laatste twee jaar zijn we elkaar als het ware verloren. Niet omdat we elkaar niet zagen, maar omdat we beiden op een andere frequentie trilden.

Voor de start van COVID en net na m’n eigen verlamming en diagnose voelde ik dat er iets niet klopte. Dat ik meemaakte wat ik meemaakte omdat ik letterlijk de wereld om me heen, maar ook binnenin, anders mocht gaan ervaren. Mijn grote awakening. Ik had veel research gedaan en was inmiddels een echte wappie! Het voelde alsof ik twee levens leidde op hetzelfde moment.

Hahahah, moet lachen, want de grap is: dat klopt ook. We leiden vele levens op hetzelfde moment, op verschillende aarde(n), in verschillende dimensies. Oneindig! Infinite! Maar goed, voor mij voelde het als twee levens op dezelfde aarde in het nu. Een secret one en een visible one.

Ik vertelde m’n moeder over mijn bevindingen en voorgevoelens. En tot m’n verbazing geloofde ze me niet. Ze vroeg zich af wat er met mij gebeurd was… Zit je in een sekte ofzo? Ze werd er bang van! Later vertelde ze me dat ze simpel weg de energie niet meer had om ervoor open te staan.

Achteraf snap ik het zo goed, want als je openstaat voor een andere waarheid, een andere kant, en het resoneert, valt je veilige basis (gevangenis) als het ware onder je vandaan. Dit is wat ik zelf ervaarde. Niks of eigenlijk alles wat ik had geleerd en waar ik in geloofde, bleek een leugen. Ik weet nog goed dat ik nachtenlang informatie tot me nam. En zeker, er zat info tussen die niet resoneerde, maar grotendeels resoneerde het wel. Het voelde alsof de sluier langzaam verdween en alle puzzelstukjes op z’n plek vielen.

Nu begreep ik waarom veel van wat ik op school in m’n kop moest stampen niet wilde blijven zitten, terwijl wanneer iets resoneerde ik het opzoog als een spons.

Het was een moeilijke tijd waarin ik mijn moeder echt vanuit m’n hart, maar op de verkeerde manier, probeerde te overtuigen. Ik heb haar gesmeekt te wachten met de prikken, maar we werden tegenpolen. Precies wat ik deed ging zij tegenin, en wat zij deed ging ik tegenin.

M’n moeder nam de prik!

Zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, valt m’n hoofd naar beneden. Ik voel wat ik toen ook voelde: it’s done! Ik wist het gewoon. Soms denk ik: ik had niks moeten zeggen, want mijn waarschuwingen creëerden bij haar ook angst. En wie weet heeft die angst ook bijgedragen aan het resultaat.

Ik was als het ware voorbereid op het verschrikkelijke. En toen de diagnose daadwerkelijk uitgesproken werd, belandde ik in de tussenwereld. Lost!

Een periode waarin alles onwerkelijk leek. Een soort glitch in de matrix. Je bent er, maar je bent er niet. Ik voelde zoveel pijn in m’n lichaam dat ik het niet meer voelde. Vijf weken na haar diagnose namen we afscheid. Ze had gekozen voor euthanasie. En dat was het moment waarop ik in het donkerste van mezelf wegzakte. Het voelde alsof de energetische navelstreng bruut losgerukt werd. En dat kan je fysiek voelen.

Je leeft op een automatische piloot. High senses! Very high, maar niet gegrond. Je loopt, maar voelt je voeten eigenlijk niet. Je ziet jezelf van afstand, maar voelt jezelf niet meer. Ik had gesprekken met mezelf of misschien beter uitgelegd: met de hogere versie van mezelf. Ik kon mezelf zien vanuit die hogere versie. Ze hielp me om te blijven staan en begeleidde me stap voor stap. Ze was lief voor me en zei meerdere malen dat ik me zo mocht voelen. Maar ze liet me ook zien en voelen dat dit alles nodig was. Heel bizar!

Momenten van complete helderheid en tegelijkertijd momenten van complete duisternis.

Ik riep m’n moeder zo vaak! Ik dacht dat ik met de voorgaande jaren van bewustwording al wel zover was om super snel een connectie te kunnen maken met haar energie. Maar er gebeurde niks. Als ik ging slapen vroeg ik haar om in m’n droom te komen, maar niks. Maanden gingen voorbij. Ik had het zwaar. En terwijl ik ‘zwaar’ schrijf, zegt m’n hogere zelf: loodzwaar. Haha, mooi! Het is waar, ik had het loodzwaar.

Ik weet de volgorde niet precies meer, maar ik kreeg een droom. Een droom waarin ik vastzat en door m’n angst heen moest gaan om los te breken. In deze droom leerde m’n moeder me iets over oordelen en in het diepe durven springen. Want dat moest ik doen om haar te kunnen zien. Het was ook haar boodschap naar mij dat zij in het leven oordeelde.

Ik werd elke dag tijdens mijn parkronde met de hond bezocht door een kraai. Het begon op een ochtend waarop ik het park in liep (even tussendoor: ik schreef “het park in liep” en m’n autocorrect maakte er “Heijboeren” van. De achternaam van m’n moeder is Heijboer. Dit is waarom schrijven zo helend is, want nu ter plekke ontvang ik de boodschap). Ik wilde namelijk schrijven dat ik het park in liep en het hele grasveld vol zat met kraaien. Ik liep erdoorheen en voelde: er is iets anders. Waarom zoveel kraaien die me aankijken?

Dankjewel mam! Het was dus familie 🙏🏼

Vanaf die bewuste dag werd ik achtervolgd door één specifieke kraai. (Ze had twee grijze ogen, op elke vleugel 1) Elke dag opnieuw vloog ze met me mee door het park. Ik ben best koppig, dus bleef zeggen: ik wil meer signs, zodat ik er zeker van ben. De kraai vloog nu ook mee uit het park tot ongeveer halverwege de straat. Ik begon te praten met de kraai als ze op het autodak voor me landde. Ik keek haar in de ogen en zei: “Ik zie je! Dank je! Wat wil je me vertellen? Ik luister.”

Het moment dat ik op het punt stond m’n huis te verkopen, en al echt in de onderhandelingen zat voor een huis buiten Nederland, maar zó twijfelde of dit wel de juiste keuze was, gebeurde het.

M’n kraai vloog mee het park uit, maar dit keer kwam ze opeens vanuit een onverwachte hoek en landde op m’n hoofd! Ze duwde me naar beneden en ik voelde haar poten in m’n haar toen ze weer wegvloog. Ik schrok me wezenloos!

Mmmm… wezen-loos, oftewel: het wezen mist. Connect met je wezen. Hahaha, dat komt nu even naar boven.

De manier waarop ze me de grond in duwde, voelde als gronden! Je moet gronden om de hoogte in te kunnen. Maar ook: je wortels zijn hier. Je bent hier, op deze plek, met een reden.

Samen met een vriendin zochten we de Bijbelse betekenis van de kraai. En wauw! Die ging diep.

Gods zorg en voorziening

Het meest prominente voorbeeld is de zorg van God voor zijn schepselen, die blijkt uit het feit dat de raven (kraaien) werden gevoed, zonder dat zij zelf voor hun eten hoefden te zorgen.

Ik wilde weg, omdat ik zoveel had gehoord over wat Nederland allemaal te wachten stond. Maar deze boodschap was heel duidelijk.

Link: https://www.instagram.com/reel/DA6O5sKojmX/?igsh=MXRoYTRtbTlncWt1Nw==

Zoveel jaar later

En nu, zoveel jaar later en nog geen twee weken nadat we het hele huis om hadden gegooid, staan we weer voor een verandering. Een herhaling van het oude in het nieuwe. En soms is het oude nieuwer dan het nieuwe. De moederlijn, mijn moederlijn, waar ik eerder over schreef in vorige blogs, voelt geactiveerd. Ik zat net op de wc en kon de lijn voelen. Niet gewoon voelen, maar alsof ik erdoorheen schoot. Ik stap terug in het werk dat mijn voormoeders deden. Niet door behandelingen te geven, maar door mijn frequentie en ruimte te delen. Met gasten die bij ons overnachten.

Mijn oma had een pension, m’n moeder een B&B, ikzelf jarenlang een B&B. Het is tijd om terug te keren naar de wortels.

M’n moeder zei altijd: “Ik ben het brein.” En serieus, het voelt bijna alsof ik aangesloten ben op haar netwerk. Zeker met hier en daar een default, maar het stroomt. Ik hoor wat ik mag doen om de lijn voort te zetten en onszelf daarmee (financiële) ademruimte te geven. Want de B&B van m’n moeder en het pension van m’n oma hebben er altijd voor gezorgd dat er geleefd kon worden, ook in de moeilijke tijden. Niet door harder te werken, maar door wijzer en slimmer te creëren vanuit wat er al was.

D’Ouwe Smidse

Annettes B&B

Mabero Casa

d’Ouwe Smidse

De naam “d’Ouwe Smidse” is niet zomaar een naam. Mijn opa was hoefsmid, maar het was mijn oma die de drijvende kracht was achter het geheel. En toch voel ik dat er nog meer in deze naam besloten ligt.

Er zit iets ouds in, iets van vroeger, iets oers. Het gaat niet alleen over het vuur van het smeden, maar ook over een oud veld dat doorgegeven wordt. Zoals de dauw in de vroege ochtend alles bedekt en vernieuwt, zo draagt deze naam voor mij de kracht van het oude én het nieuwe. Het ambacht en de traditie, maar ook de frisheid van een nieuw begin.

Annette’s B&B

Mijn moeder droeg dit oude veld in zich, maar gaf er een nieuwe vorm aan. Toen zij haar B&B begon, was dat ook een daad van innerlijke kracht én zachtheid naar zichzelf. Ze koos voor haar eigen weg, ging staan, en zette zich neer als eerste in de buurt. Ze was de goedkoopste, en toch zat ze altijd vol. Niet omdat ze de prijs laag hield, maar omdat mensen haar warmte voelden.

Haar slogan was: “Home away from home.”

En precies dat gaf ze haar gasten: een thuis, zelfs als ze ver weg waren.

Mabero Casa – ons fundament

En nu is het mijn beurt om dit pad verder voort te zetten, in een nieuwe vorm. Mabero Casa is ons fundament. Het is een familieconcept: we doen dit samen.

MABERO staat voor de energie die ons gezin en ons hartswerk draagt. Hier komt alles samen wat wij de wereld in willen brengen. Voortgroeiende wortels samengesteld uit onze kinderen:

Ma (Maxim)

Be (Beau)

Ro (Rosalie)

Zij zijn de toekomst, en hun namen dragen dit fundament verder.

MABERO:

M – Manifestation / Menselijkheid → de kracht van creatie, warmte en zorg, het zichtbaar maken.

A – Ancient Wisdom → oeroude wijsheid, de verbinding met bron, voorouders en aarde.

B – Balance / Bron → balans en harmonie, de bron van energie en leven.

E – Essence / Eenheid → leven vanuit onze ware kern, de eenheid die alles verbindt.

R – Remembrance / Richting → herinneren wie we zijn, onze ziel en missie, de richting van ons levenspad.

O – Oneness / Overvloed → eenheid, overvloed, de cirkel die alles samenbrengt: gezin, bedrijf, community.

De cirkel is compleet doordat ook mijn moeder hier aanwezig is. De gasten­kamer draagt haar naam: Annette. Zo leeft haar liefde en energie voort in dit huis, in het hart van ons werk en in de zorg die we delen met iedereen die hier verblijft.

Mabero Casa is daarmee meer dan een huis of een gastenkamer, het is een thuis waar onze moederlijn, ons gezin en onze toekomst samenkomen. Een huis dat ademt wat wij in de wereld brengen.

De terugkeer - we komen altijd thuis

Tijdens deze periode zat ik in mijn derde Afrikaanse plantremedie en maakte, net als elke avond, mijn thee klaar. Toen ik mijn thee door het zeefje schonk, gebeurde er iets totaal onverwachts. De plant sprak! Uit mijn beker kwam een geluid dat door mijn hele lichaam heen trilde. Ik schrok me dood, sprong naar achteren en m’n gezin keek me verbaasd aan. Ik riep: “Omg, de plant praat tegen mij! Ik hoor ‘redif’…” M’n man begon te lachen, maar ik zei serieus: “Dit is crazy!”

Ik keek in het zeefje en daar verscheen een beeld. Een boom met diepe wortels. En tegelijkertijd het gezicht van een Afrikaanse vrouw.

En als ik inzoom op de foto zie ik zoveel particals oplichten

Ik begon te googelen en ontdekte dat redif staat voor herhaling. De afgelopen dagen trokken als een film aan me voorbij.

Ik herhaal de plantremedie elke dag, maar voelde meteen dat het méér betekende: de herhaling van iets ouds. De plant liet me voelen dat het gaat om het terugkeren naar iets ouds, zodat het in een nieuwe vorm geboren kan worden.

Soms IS het oude juist het nieuwe. De wortels die je dacht achtergelaten te hebben, blijken precies de richting te zijn voor je toekomst.

Zo wees deze prachtige plant mij de weg terug naar mijn moederlijn, naar de kracht van mijn voormoeders en naar het huis dat wij nu Mabero Casa noemen.

Mijn Afrikaanse oma had ook een huis, in het midden van de stad Dakar. Ze verhuurde kamers en gaf haar kinderen altijd een plek om thuis te komen. Voor een vrouw alleen was dit, in Afrikaanse begrippen, iets bijzonders en zeldzaams.

Dus ja, ik voelde het heel duidelijk: dit gaat over het oude in een nieuwe vorm. Vanuit twee verschillende wortels. Het verleden dat ademt in het heden.

De spiegel van de moederlijn

Er schoten momenten door m’n hoofd waarop ik dacht: oh nee, ik word m’n moeder. En niet ‘oh nee’ omdat ze het niet goed gedaan heeft, maar juist het tegenovergestelde: omdat ik het zo verschrikkelijk vind dat ze eigenlijk gewoon te weinig tijd heeft gekregen om nog meer uit het leven te halen. Eigenlijk heel egoïstisch, want ík wil meer uit het leven halen! En soms ben ik bang dat, als ik teveel op haar lijk, ik hetzelfde pad bewandel. Ondanks dat weet ik dat ik niet haar ben en dat we allang in een andere tijdlijn zijn gestapt. Zij gaf aan dat ze genoeg had ervaren. En dat heeft ze zeker! Haar leven kende vele bewegingen. Ze heeft veel ervaren, veel geleerd, ontzettend genoten en ook hele diepe dalen gekend.

Ze was moeder, een hoeder! Hoe onveilig ze zich ook voelde, ze gaf ons altijd het gevoel van veiligheid. En ik hoop met heel m’n hart dat ik dat ook voor mijn kinderen ben.

M’n moeder heeft elk spiritueel/bewustzijnsboek gelezen (de oudere varianten dan). Ze is christelijk opgevoed, heeft vele culturen bestudeerd en zat vaak nachtenlang met een kaars in de woonkamer. Ze was verder dan ik ooit had kunnen denken.

Ze was op zoek naar de waarheid van het leven en heeft op een dag besloten te stoppen met zoeken. Ze begreep dat het enige dat ze hoefde te doen, is leven. Met alles erop en eraan. Ups en downs. Want dat is LEVEN. En zo besloot ze ook te stoppen met dit leven. Hoe dapper!

En zo keer ik terug naar mijn wortels. Niet als een herhaling van het oude, maar als een nieuwe vorm waarin alles samenkomt: mijn werk, mijn familie, mijn moederlijn, mijn hart.

Misschien herken je jezelf in dit verhaal. Misschien brengt het je een stukje troost of herinnering aan je eigen wortels.

Wat het ook met je doet, dankjewel dat je hier met me mee bent gereisd.

Misschien voel jij ook de lijn van je voormoeders door je heen, of herken je de zoektocht naar vrijheid. Sta er even bij stil wat dit in jou wakker maakt.

En… stay tuned voor de volgende blog. Geen vaste dag of onderwerp, maar precies wanneer het tijd is en precies zoals het leven flowt. 🌸