Thuiskomen en Onderweg Zijn

Precies een week geleden reden we nog voor de zonsopgang weg uit het dorpje Matohanci in Kroatië.

We zijn alweer zeven dagen verder en wat gaat de tijd snel. Het leek gisteren dat ik met mijn voeten op de warme stenen stond en het zeewater hoorde klotsen.

Ik ben weer thuis. Wat is er anders? Alles. En niks.

We kwamen thuis in de stromende regen; doorweekt brachten we de belangrijkste spullen naar binnen. De rest zou morgen wel komen.

Toen ik in mijn bed lag, voelde ik niet dat bekende gevoel van ohhh, wat heerlijk, thuis in mijn eigen bedje. Iets dat ik eigenlijk altijd juist wel ervaar. Maar nu niet. Ik voelde alleen maar: er is iets wezenlijks anders.

Mijn spulletjes, de douche, mijn huis, mijn praktijk, alles was er, maar was ík er ook?

Ik had wel een stem meegenomen die op onverwachte momenten zegt: “Doe maar.” Diep van binnen weet ik wat de stem zegt.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in de tuin. Inmiddels is het lekker warm en zonnig in Nederland. Ik zie een lichtgevend blauw energieveld om mijn benen.

Blauw. De kleur van zuiverheid, waarheid, rust en communicatie. Het voelt alsof wat ik nu opschrijf niet alleen uit mijn hoofd komt, maar gegrond is, geworteld in mijn lichaam. Alsof de woorden doorstromen vanuit mijn wortels en mijn fysieke aanwezigheid, niet alleen vanuit inspiratie en intuïtie.

De benen… symbool voor beweging, richting, keuzes maken. Het blauwe licht voelt als helderheid over mijn pad, als licht dat ik onder mijn voeten zet bij elke stap. En omdat het vanuit mijn benen straalt, voelt het belichaamd. Niet zwevend maar aanwezig in elke stap die ik zet.

Sommigen zeggen dat blauw verbonden is met engelenfrequenties, vooral met Aartsengel Michaël, bescherming en kracht wanneer je je waarheid de wereld in zet. Bijzonder dat ik een aantal weken geleden bewust om verbinding vroeg met deze Aarts engel. Voor mij voelt dit als een bekrachtiging van mijn pad, een energetische aarding in mezelf, in mijn richting, in wat er écht voor me ligt.

Het is alsof mijn veld zegt: “Ook al voelt deze plek niet als jouw eindbestemming, je kunt hier al beginnen te bewegen vanuit de waarheid die je in Kroatië hebt aangeraakt.”

Blauw geeft me de rust en bescherming om niet meteen weg te vluchten uit het hier, maar wel om innerlijk de eerste stappen te zetten naar het daar.

Met andere woorden: ik hoef nu niet in volle aarding te forceren op een plek waar mijn hart zich nu niet helemaal thuis voelt, maar ik mag al in de energie van mijn nieuwe bestemming stappen, ook al ben ik fysiek nog hier.

De volgende dag was ik al vroeg wakker.

Er stonden aardig wat cacaobestellingen klaar en met heel mijn hart ben ik erin gedoken. De Afrikaanse hartopener van Moeder Aarde in mijn handen.

Dit voelde fijn. Als ik hak, voel ik dat de kracht schuilt in de zachtheid. Met volle intentie bekrachtig ik die zachtheid met liefde.

Ik hou van creatief bezig zijn, het klaarmaken van de pakketjes, het coderen en het maken van een liefdevolle attentie voor elke bestelling. Het is dankbaar werk. Echt waar.

De tijd vloog voorbij. Toen ik de pakketjes de volgende dag op de post ging doen, kwam ik een buurvrouw tegen. “Hey, how are you?” Ik vertelde dat het goed ging maar dat ik nog aan het landen was van mijn vakantie. Ze vroeg waar ik was geweest. “Kroatië,” zei ik kort. “OMG, we’re flying to Croatia next week! How is it there? Where did you go?”

Ik vertelde haar dat wij vlak bij Rovinj zaten en van daaruit veel plekken hadden bezocht, maar vooral genoten van het strand, de zee, de stenen, de rust, het samen zijn, en het vrije gevoel.

Ik pakte mijn telefoon om een filmpje te laten zien, waarop ze zei: “Your nails… wow, they’re so beautiful! And you’re shining! You look so bright!”

Toen ze helderheid benoemde en ik naar mijn handen keek, dacht ik direct aan de woorden van de plantmedicijnman: “Je zal helder uit je ogen kijken als je verbindt met deze plant.”

Ik vertelde haar over mijn Afrikaanse detox voor mijn lymfe en hormoonhuishouding, de openbaring of beter gezegd de fysieke en energetische bevrijding die ik na 6 jaar vastzitten mocht ervaren en ze luisterde aandachtig.

Ik liep naar huis en voelde de verandering. Moe van de terugreis en het thuiskomen, maar mijn energie vertelde een ander verhaal, en liet dat ook zien.

Later die dag, onderweg naar huis met boodschappen, zag ik een winkelmedewerker lopen. Ik groette haar. “Ohhh, jullie zijn weer terug?” “Ja, net een paar dagen,” zei ik. “Ohhh, wat fijn! Want ik zag in de Telegraaf dat een Nederlands gezin een auto ongeluk had gehad in Kroatië, en ik wist dat jullie daar waren. Dus ik dacht: neeee, niet jullie!”

Ik schrok! Mijn medeleven gaat uit naar dit gezin.

Ik keek haar aan… en voelde opeens weer waarom ik hier ben. Deze vrouw, die ik dagelijks groet, al meer dan twintig jaar, maar waar ik verder nooit bij stilsta, is onderdeel van mijn leven hier.

Dit kleine moment was eigenlijk een groot ding. Ik voelde liefde. Verbinding. Thuis.

Ik vertelde haar dat ik Kroatië miste en dat het daar zo mooi was. Waarop zij zei: “Het is overal mooi als je de juiste plek weet te vinden.”

Amen 🙏🏼

Ik liep met een bruisend gevoel naar mijn voordeur. Dankjewel, huis. Ik ben toch wel blij dat ik weer thuis ben. Sorry dat ik je waarde even niet kon voelen. Ik ben dankbaar. Dankbaar voor jou, voor deze buurt die voelt als een dorp, als een gemeenschap. Dankjewel dat ik hier mocht thuiskomen.

Die zelfde avond belde m’n broer. “ Hoe was je vakantie?” Ik zei: “ohhhh het was zoooo mooi” waarop hij zei:” nu wil je daar wonen?” Ik moest lachen en wilde er eigenlijk omheen praten maar hij kent me. Ik zei: “zo voelt het nu even wel, maar ik ben okay hier” Hij moest lachen en zei: “jij gaat nooit weg!” “Voor altijd in Amsterdam!”

Ergens benauwde het me wat hij zei maar ik hoorde hem wel. Ik lijk meer op m’n moeder dan ik soms wil toegeven. Wat niet betekent dat wat hij zegt daadwerkelijk ook mijn pad zal zijn ;-)

Hij legde uit dat emigreren ook niet de wereld is en het op je nieuwe bestemming ook gewoon wordt. (Hij is gemigreerd) Hij had het over de kinderen die vaak na zo’n grote verandering niet kunnen aarden en dat leven op een plek als de stad waar het bruist en je kan genieten van veel verschillende dingen ook echt z’n voordelen heeft. Winkeltje hier, eet-tentje daar, steeds meer ambachtelijke bio winkeltjes, steeds meer bewustheid. Overal op de fiets naar toe kunnen, de Auto die geen must is enz enz.

Ik hoor wat mn broer zegt maar dat hangt wel af van waar je waarde aan hecht. Dit is een blog op zich, hier kom ik vast nog een keer op terug. Voor nu ben ik hier en dat is waar ik mag zijn.

Reorganisatie (niet de eerste, dit doe ik misschien iets te vaak)

De dagen daarna begonnen we thuis aan een reorganisatie. Alles doorspitten, ruimte creëren, kamers omgooien.

Mijn dochter had in Kroatië alle dagen in een eigen bed geslapen, niet helemaal alleen maar samen op een kamer met haar broers. Thuis wilde ze haar bed naast mijn bed zetten, zodat ze kon wennen aan alleen in een bed slapen. Ik vond het een hele mooie eerste stap. Voor haar maar zeker ook voor mij! Ruimte! Precies wat ik nodig heb.

Haar oude slaap / speelkamer verhuisde naar mijn praktijkruimte zodat mijn praktijk naar de voorkant van het huis kon.

Mijn praktijk aan de voorkant heeft voor mij persoonlijk een heel groot voordeel: binnenkomen en direct de praktijk in. Dit heeft alles te maken met mijn grenzen bewaken. En daar is het nu echt tijd voor. Voorheen bleef ik vaak nog lang napraten voor en na de behandeling. Gezellig, maar het kost veel energie. Want bij energiewerk gaat het proces na de fysieke behandeling gewoon door.

Daarom is het tijd om duidelijker te communiceren: De behandeling is op zichzelf compleet. Wil je daarna verder praten, verdiepen of extra ondersteuning ontvangen, dan valt dat onder mijn guidance-sessies, een waardevolle vervolgstap waarin we gericht samen de diepte ingaan. Soms is dat actief werken, door bijvoorbeeld te spiegelen, in te tunen en boodschappen door te geven maar soms is dat simpelweg space holding: aanwezig zijn, luisteren, en ruimte geven aan het hart dat wil ademen.

En zo begonnen m’n man en ik samen aan de reorganisatie. Twee dagen vol bende om ons heen, om daarna steeds meer ruimte te zien ontstaan.

Ik was bezig met het uitruimen van de kasten. Want ja, ik ben iemand die alles volstopt. Maar nu was het tijd om écht op te schonen. Van binnenuit!

Terwijl ik de kasten uitruimde, zag ik een soort levensloop naar buiten komen.

Folders, tekeningen, spulletjes, aangekochte dingen voor mijn bedrijf, visitekaartjes, stenen, sieraden, en nog zoveel meer. Het waren niet zomaar spullen, het waren stukjes van mijn pad.

Ik keek er naar en toen kwam die vraag. Zacht, maar helder: “Wie wilde je nou eigenlijk zijn, Nyaak? Wat wilde je nou eigenlijk zijn?” En waarom wilde je dit zijn?”

Voordat ik het antwoord kon geven, hoorde ik dezelfde zachte stem zeggen: “Alles was nodig om te komen waar je nu bent.”

Maar zelfreflectie is goed. Want de afgelopen jaren voelde ik sterk dat ik iets wilde betekenen. En toen ik daar dieper op inkeek, zag ik ook de collectieve laag ervan. Vaak willen we iets betekenen omdat dat ons een gevoel geeft nodig te zijn. Gezien worden. Gehoord worden en misschien zelfs speciaal gevonden worden. Het is menselijk. We verlangen naar die bevestiging, omdat het ons helpt ons niet alleen te voelen. Het vult een leegte waarvan we soms niet eens wisten dat ze er zat.

Maar wat als betekenis niet voortkomt uit de behoefte om gevuld te worden, maar uit een plek die al vol is? Wat als je iets kunt betekenen omdat je simpelweg bent?

En toen voelde ik het… een stroom door me heen, warm en onverzettelijk:

“Dit is wie je bent. Je hoeft niks te veranderen of aan te passen. Je bént. En dat is wat je mag zijn.”

Het voelde echt zo helder en zo krachtig. Alsof er iets in mij op zijn plek klikte.

Ik werd terug gebracht naar de tijd vlak na mijn diagnose, mijn ontwaken, de fysieke klachten, de burn-out en het overlijden van mijn moeder. Zoveel bereikt, zoveel gedaan en ik stond als een huis! En toen stortte alles wat ik kende in! Net als de Toren in de tarot brak alles af. Niets bleef zoals het was. Zelfs de grond onder m’n voeten was er niet meer en daar was het moment dat ik begon te zweven. Tussen hemel en aarde in. Niet meer aanwezig! Lost in the space between.

Als ik terugkijk, voelt het echt alsof ik in de dark night of the soul zat. En niet voor “just a night”.

Maar hoe bleef ik dan toch zo positief? Ik besef dat zelfs in de donkerste nachten mijn licht nooit gedoofd is. Ik moet lachen, terwijl ik bij m’n kasten sta. Alles schiet aan me voorbij en ik voel opeens zoveel zelfwaardering. Zoveel zelfliefde. Wauw! Echt wauw! Een warm, stralend gevoel van binnen.

Hoe is het mogelijk dat ik mijn liefde, mijn passie, mijn wil, MIJZELF niet ben kwijtgeraakt?

Integendeel zelfs! Ik ben mezelf juist tegengekomen. Ik kan hier nu echt zien en voelen. Alsof alle lagen langzaam losbraken. Of beter gezegd: afbraken! Waardoor de binnenkant langzaam de buitenkant wordt. En het is… mooi.

Afrikaanse Ancient plant remedies

Mijn Afrikaanse plantremedies, in combinatie met mijn laatste reis, hebben echt zoveel geopend. Mijn God! En hier was een hele lange aanloop voor nodig! Maar nu is het zo voelbaar, er is Iets geopenbaard! In mij! En dat maakt me een dankbaar mens.

Gisteren gestopt met de ene remedie en vandaag begonnen met mijn derde Afrikaanse plantremedie. Deze is voor het loslaten van zware metalen in mijn lichaam. En omdat we helaas zoveel shit binnen krijgen is dit een hele mooie. Het plant medicijn verzameld als het ware alle metalen naar je buikgebied om zich daar klaar te maken voor de grote loslating 💩🚽 Hier komt wel bij kijken dat dit niet heel fijn in je buik voelt omdat het een soort brok wordt die je gaat uitpoepen. Ik moet tamarin fixen om de loslating smooth te laten verlopen 😅

M’n glas staat klaar! Geen angst meer maar vertrouwen. Bij de vorige remedie vond ik het heel spannend om te gaan drinken. Ik nam echt een mini slokje en stond heel lang te kijken naar m’n glas, hahaha waarop m’n man zei: “drink het gewoon op! Ik dronk dit als kind, tiener en volwassende! Niks aan de hand het is goed voor je!” Ik moest lachen en toen kwamen de kinderen kijken. “Mama mag ik ook?” Uiteindelijk stonden we met z’n vijfen en dronken ons eerste glas. Na 21 - dagen wilde ik gewoon niet stoppen. Het was een ritueel geworden. Een moment voor mij in verbinding met de plant en mijn lichaam. Dus op dag 22 heb ik toch nog een klein glaasje genomen. Een soort mini afscheid voor de aankomende weken. Hahaha. Op 9-9 pak ik m weer op! Dan gaan we weer 21 dagen maar nu even rust. Tijd voor integratie.

Waarom start ik dan gelijk met de volgende? Je kan ze beide tegelijk of achter elkaar doen. Dat is niet schadelijk of teveel. Ik had besloten ze los van elkaar te drinken zodat ik weet welk effect wat heeft maar vooral wat ik bij welke plant ervaar. Met kigelia heb ik nu een band, een verbinding. Er is liefde!

Nu voelen wat deze plant me gaat brengen. In ieder geval voel ik heel veel vertrouwen en heel veel dankbaarheid. Ze smaakt anders, maar heel raar ik herken haar! ☺️

Ze ziet er lichter uit. Werkt op andere lagen en ik sta open voor wat er mag komen.

Alsof het blauwe licht dat ik vandaag om mijn benen zag, nu door mijn hele wezen stroomt. Niet alleen om me heen, maar ín mij.

Ik voel het vertrouwen. Faith. Het zit niet meer alleen in mijn hoofd, maar in mijn lichaam, in mijn hart.

Ik voel me niet meer lost, maar onderweg. Ik voel passie! De Sacred Africana Detox komt eraan! Ik mag het delen en dat voelt als een eer. Een eer aan de plant en aan de groei die ik zelf mocht maken. Ik voel aan alles dat ik gedragen word, zelfs in de zwaardere dingen. Misschien juist in de zwaardere dingen.

Er wordt van me gevraagd door te gaan, ook als ik weerstand voel, het pad is niet lineair en daarom in de meeste gevallen niet zichtbaar. Het is het volledige vertrouwen dat er een pad is. En ik hoef enkel de stappen te zetten.

Het zou heel goed kunnen dat m’n  zenuwen, angsten en oude gewoontes die heel weer boven tafel komen. Misschien zijn ze iets anders, uit diepere lagen? Geen idee maar het is okay! Ik zal ze zien, niet weg drukken, ik zal ze herkennen en niet ontkennen.  En ik laat ze zijn. Ze zijn niet slecht, ze horen erbij. Ze maken deel uit van wie ik ben.

Volledig zijn. Dat is wat ik voel. Mijn verleden, mijn heden, mijn toekomst. Ik ben hier. Maar ik ben er ook nog niet. Dit is niet het einde van de reis, dit is het begin.

En elke stap die ik zet, draagt het licht van die andere bestemming al in zich. Eigenlijk is dat misschien wel thuiskomen: weten dat je onderweg bent, en dat je het licht al bij je draagt.

Tot volgende week!

11-8-25

⬅️ Ga terug naar blog pagina

➡️ Ontvang automatisch de nieuwe blog