Dag 3: The Rainbow Brigde

Tijd voor lichtblauwe zee en de onderwater wereld.

De ochtend begon rustig. Kids lagen nog te slapen en ik ging naar beneden voor m’n glas kingelia. Zat daarna met m’n man een bakje koffie te drinken en even te googelen naar welk strand we zouden gaan. De koffie maakte dat ik naar de wc moest. Dus daar vervolge ik m’n Google search. Ik keek naast me en daar zat opeens een krekel / sprinkhaan. Hij kijk me recht aan! Mooie boodschap, vooral op het toilet waar losgelaten wordt. Voelde voor mij als loslaten en de sprong naar het nieuwe.

Ik koos voor een hond vriendelijk strand 15 min bij ons vandaan. We trokken onze zwemkleding aan en we waren ready to go.

We zaten in de auto en het was gezellig. Iedereen had er zin in. Even langs de supermarkt voor broodjes en wat drinken op het strand.

We kwamen aan en voelde de vibe van Senegal. Heel bijzonder het was zo herkenbaar. We kwamen dichterbij de zee en de kids waren zooo enthousiast! Geweldig gewoon.

We installeerde onszelf met kleedjes tussen de bomen en een schaduw plek voor de hond. Vandaag mag de prachtige zee ons omhullen met herinneringen en coderingen activeren…

De kids waren volop aan het snorkelen.

Vol enthousiasme liep ik naar de zee! Here we go! Het water voelde beste koud dus ik liep er voorzichtig in. En toen kwam de angst, wat als er water in m’n oor komt als ik ga snorkelen? Straks krijg ik weer last… m’n kids riepen mama kom, mama, het is zo mooi! Kom onderwater! Ik zei; “ik durf niet verder 🙈, m’n oren”

Ik vroeg de kids om me even ruimte te geven om hier doorheen te gaan…. Geen pushen maaar gewoon ruimte. Ik wilde eerst één worden met het water. Ik weet dat het water het element is van emotie, onderbewuste, overgave en zachtheid. En de diepte van het water mij letterlijk en energetisch vraagt om los te laten, te vertrouwen en me over te geven. Ik moest aan de sprinkhaan op de wc denken. Loslaten en de sprong wagen.

Ik vertelde mezelf dat als er water in m’n oorgang zou komen het zout van het water alles zou reinigen. Dus stapje vooruit en weer even stil staan. Weer een stapje vooruit, mezelf gerust stellen en langzaam ging ik dieper het water in. Ik liet m’n hoofd voorover in het water zakken zonder m’n oren nat te maken. Ik keek door de duikbril en wauw!!! Alles glinsterde, het zand, de stenen en ik zag allemaal kleine visjes om me heen zwemmen die je niet ziet zonder snorkel. Prachtig gewoon.

M’n dochter wilde dieper maar ik moest haar vasthouden omdat ze het spannend vond. Voor mij was dit een push om mn angst overboord te gooien, moest mn aandacht verleggen en de kracht omhoog laten komen om met of beter gezegd voor haar nog dieper te gaan. (maar vond het zelf net zo spannend) ik voelde dat ik moeilijker kon ademen naar mate ik dieper de zee in ging. Dus waar m’n voeten de bodem niet meer raakte verloor ik adem-kracht.

Moet om mezelf lachen want toen het water mn oor raakte voelde ik me net een spartelende vis in het water! Whahahaha maar langzaam kwam er vertrouwen.

Nadat ik grotere vissen had mogen zien en contact had gemaakt met deze prachtige onderwater wereld ben ik op de warme stenen gaan liggen. Contact met de aarde. Ik voelde me gedragen en dat voelde heel helend.

Er ging van alles door me heen…

Het kind in mij dat onbesuisd, zonder angst het leven leefde. Het kind in mij dat werd geremd en gewaarschuwd. De tiener die schijt had aan alles en zei: als ik iets wil, doe ik het.

De jongvolwassene die strugglde tussen: wat is verantwoord? Wat wil ík? En… wat wordt er eigenlijk van mij verwacht?

De moeder die opeens liefde en verantwoordelijkheid voelde voor iets groters dan zichzelf. M’n kinderen! En hoe ik toen ineens zo beschermend en oplettend werd.

Nyaki, met de vraag: Wie ben ik echt?

Ik heb de nieuwe versie van mezelf al ontmoet.

Ze is zacht. En krachtig tegelijk. Ze weet wat ze wil. Ze weet waarom ze hier is. Ze is grenzeloos, maar heeft wel haar grens. Ze geeft vanuit overvloed, maar niet meer ten koste van zichzelf. Ze twijfelt niet maar kiest. Ze zegt minder, maar spreekt helderder. Ze buigt niet meer voor de verwachtingen van een wereld die haar jaren heeft proberen te temmen. Ze neemt haar ruimte. Niet omdat ze wil opvallen, maar omdat ze niet langer verdwijnt. Ze voelt. Ze rust. Ze kiest. Ze creëert. En wanneer het stil is, luistert ze naar iets dat groter is dan haar denken.

Ze is niet perfect. Maar wel echt. En dat is alles wat ze nodig heeft om te zijn. Ze verschijnt niet in één keer maar komt in lagen, in flarden, in momenten. Ze daalt in als ik durf te zakken.

En telkens wanneer ik even vergeet wie ik ben, herinnert zij me eraan: ik ben thuis in mezelf.

De oude en de nieuwe versie van mezelf…

Het is bijzonder om te voelen hoe de overgang in werking is. And believe me!! Zeker niet zonder slag of stoot. Maar wel in liefde. En overgave.

Avond eten

We zijn thuis en ik vertelde m’n zoon waarom ik een beetje angst had voor het snorkelen.

Jaren geleden was ik met een vriendin naar grand canaria en we gingen duiken. Ik was zooooo enthousiast want ik had een grote wens om de onderwater wereld te ervaren. Na alle instructies, lucht fles op m’n rug sprongen we met de groep de zee in. Na zoveel meter moesten we de oren klaren en dat lukte me niet! Ik probeerde maar het ging niet! De druk op mn hoofd werd groter en ik kon niet verder, ik moest het sein omhoog geven. Ik kon niet verder! Wat een teleurstelling! Een grote wens die niet vervuld werd. Heb t nooit meer geprobeerd en geaccepteerd dat dit niet voor mij was.

Ik zei tegen mn zoon soms gebeuren er dingen in het leven waarvan je schrikt. Dat zet zich vast in je cel geheugen en als je dan in een soortgelijke situatie komt kan het zijn dat je opeens door angst overvallen word. Wat mama nu doet is haar angsten aangaan. Niet overhaast maar met zachtheid en vertrouwen en daar heb ik ruimte en stilte voor nodig. Dus ben heel dankbaar dat jullie mij die gaven 🥰

Het einde van de dag

Het begon te onweren en er kwam regen die het licht verduisterde. M’n man zette toch de BBQ aan en begon het eten klaar te maken terwijl ik begonnen was met het schijven van deze blog. Plotseling riep hij ons. “Kom kijken” riep hij! “Regenboog!”

Dit was magisch! De hele atmosphere was magisch! Boven ons hoofd de meest mooie dubbele regenboog die ik ooit heb gezien!

Ik voelde: dit is de overgang tussen de oude en de nieuwe versie van mij zichtbaar in de lucht. Het licht aan de ene kant en het donker ertegenover. Ik stond daar in stilte.

Met de dubbele regenboog voor me en de aarde onder mijn voeten. Het voelde als een zegen over alles wat ik vandaag had losgelaten.

In de Bijbel is de regenboog geen toeval.

Hij verschijnt als teken van het verbond, het heilige akkoord tussen hemel en aarde. Na de grote zondvloed spreekt God tot Noach en zegt: “Ik zet mijn boog in de wolken; die zal een teken zijn van het verbond tussen Mij en de aarde.” (Genesis 9:13)

Een belofte. Dat de storm niet het einde is. Dat het water niet kwam om te vernietigen, maar om te zuiveren. Dat we gedragen worden, zelfs wanneer alles lijkt te schuiven.

In de spirituele laag is de regenboog ook een portaal. Een brug tussen werelden. Een herinnering aan de eenheid die we zijn vergeten. Een zichtbare manifestatie van onzichtbare steun. Je ziet hem pas… als licht het water raakt. Als straling en stroming elkaar vinden. En zo voelt deze reis voor mij vanaf het moment dat ik innerlijk besloot: ik laat los. Ik vertrouw en geef me over. Ik mag zijn!

Ik voel sterk dat de regenboog boodschap niet zegt: “Je bent klaar.” Maar wel: “Je bent op weg. En je bent niet alleen.” Een bevestiging van Boven. Een heilige fluistering:“Ik ben hier. Ik zie je. Ga maar.” 🙏🏼

Het stroomt 🌊

➡️ Ga verder naar dag 4

⬅️ Ga terug naar dag 2

👇 of meld je hier aan voor de gratis divine frequency community, lees verder en stroom mee. Voel je welkom 🌸