Een herinnering aan het niets waar alles ontstaat

Een herinnering aan het niets waar alles ontstaat

Er zijn momenten waarop het leven stilvalt. Niet omdat er iets mis is, maar omdat het universum even vraagt om niets te doen. Om te luisteren. Om te zakken. En soms, als we durven… verdwijnen we in dat niets.

Dit is wat er gebeurde!

Ik was op!!! Een dag cursus achter de rug. Echt een hele mooie mindfulness cursus met prachtige vrouwen en één man hahaha. Hier gaat Iedereen open en komt een ieder met zijn gevoel, zijn verhaal, zijn emoties. Dat is prachtig alleen ik voelde alles.

Alles stroomde door me heen. Ik zag de aura’s, de kleuren, de trillingen van verdriet, van hoop, van heling. Het is dan alsof ik middenin één groot menselijk veld sta en elke beweging dwars door me heen gaat.

Als ik dan thuis kom ben ik leeg. Niet mentaal, maar energetisch. Mijn systeem stond dus weer volledig aan, elk zintuig open en elk kanaal voelend.

Ik hou van mensen, en nog meer van verbinding,

maar sinds de ascensie merk ik dat mijn lichaam anders reageert. Wanneer ik online werk, is het zachter. Ik kan in- en uitklikken, aanwezig zijn en dan weer loslaten. Alsof er dan precies genoeg afstand is om dichtbij te blijven.

Ik merk dat wanneer ik fysiek in een ruimte ben met mensen, ik letterlijk energetische informatie download. Ik voel de emoties, de verhalen, de spanning, echt alles beweegt door mijn lichaam heen. Ik lees, spiegel en transformeer die energie vaak zonder dat ik het doorheb. I know its gift maar ook echt heel intens.

Als ik online werk, voelt het anders. Dan werk ik nog steeds energetisch, want frequentie reist niet via afstand maar de verbinding loopt via bewustzijnsvelden in plaats van via directe cel- en lichaamsresonantie.

Er zit dan een natuurlijke ruimte tussen mij en de ander, een soort energetische luchtlaag waardoor mijn lichaam niet alles gaat dragen. Ik kan dan vanuit mn vanuit mijn eigen veld blijven werken, niet in het veld van de ander.

Het voelt een beetje als dit:

• In het veld staan: ik voel elke trilling, elke emotie, elke golf direct door mijn lichaam gaan.

• Met het veld werken: ik ben afgestemd op het geheel, maar blijf gecentreerd in mijn eigen bronfrequentie.

Die subtiele afstand houdt mijn kanaal helder, zonder overprikkeling. Daarom voelt online werken voor mij lichter en meer in balans.

De ervaring

Anyway, inmiddels heb ik een leger aan kinderen thuis (heb er zelf drie en ze hadden allemaal aanhang) waar ik ontzettend van geniet! Doet me denken aan vroeger bij m’n moeder thuis 😊

Alleen nu was ik al overprikkeld en moe. Voelde ook een versnelde hartslag, wat weer zorgt voor doem scenario’s in m’n hoofd dus besloot ten midden van de reuring even te gaan liggen voor een meditatie. Ik heb een kwartier geluisterd en weg was ik, plotseling voelde ik een klopje op mn arm.. mn dochter die vroeg of ze een chocolaatje mochten pakken 🤣 Wat een moeder ben ik! Hahahhaa

Nadat alles vertrokken was en het weer rustig was in huis ging ik niet al te laat naar bed. In bed luisterde ik naar een verhaal over dankbaarheid.

En ik voelde zó sterk, jaaaa, dát is wat ik voel voor zoveel om me heen. Dankbaarheid!!!

Ik stel mezelf voor dat ik nog maar een paar seconden te leven heb. Wat zou ik dan denken, wat zou ik voelen? Het antwoord kwam direct:

“Dankjewel voor deze amazing experience.” Ik had dit voor geen goud willen missen, m’n kinderen, familie, vrienden, m’n soul work, de pijn, het verdriet, het geluk, ALLES! Dankjewel voor alles!

Terwijl de stem op de achtergrond verder sprak, gleed ik langzaam weg. Geen diepe slaap, maar een toestand van stilte, ik kwam tussen waken en dromen in.

Ik zag een portaal, draaiend, levend.

Iets wat ik vaak teken.

Ik kwam dichterbij. En ik wist: als ik nog iets dichterbij kom, trekt het me naar binnen. Toch weerhoud dat me niet. Ik voelde wel iets van angst maar de aantrekking was te groot.

Ik vloog er als het ware naar toe.

Ik was er maar het was anders, ik kon mezelf niet van afstand observeren. Ik zag geen lichaam, maar was er wel, in bewustzijn, energie, aanwezigheid en ik voel zo sterk: ik ben

En dan, plotseling, word ik meegezogen.

Terwijl ik door het portaal reis denk ik: aan het einde zie ik bloemen met prachtige heldere kleuren, natuur zo schitterend mooi, een lucht zo zuiver en water zo helder. Een plek die ik al eerder heb bezocht.

Maar nee! Het wordt donker.

Stil. Ik zie niets. Helemaal niks

Even voelt het vreemd, bijna eng. Ik voel dat ik om me heen kan kijken maar welke kant ik ook op kijk er is niks…. Ik probeer licht te maken, het bloemenveld te creëren. Ik zie de contouren van een grote bloem… maar alles verdwijnt opnieuw in zwart.

Het lukt niet!

Ik geef me over. Ik laat los. En ik voel dat ik begin te zakken. Ik spreid m’n armen en laat mezelf gaan. Ik zak dieper en dieper. Tot ik op een bodem land.

Het voelt zacht en stil. Ik kan mezelf weer zien, en zie mezelf daar liggen, met mijn ogen gesloten.

En dan voel ik het: er beweegt iets door me heen. Het is Blauw. Levend. Helend. Het is energie die door mijn lichaam stroomt, door mijn keel, mijn borst, mijn hart. Het voelt serieus zo fijn. Ik voel hoe het me oplaadt, hoe het heelt wat uit balans was.

Ik laat alles gebeuren…. En voel een diepe vrede die me vult, en alles wat overblijft is één trilling: Dankbaarheid. De versie van mij die naar mij kijkt zegt: The void!

Waar was ik?

Was ik in The Void? De ruimte vóór het begin. De plek waar alles oplost in niets en juist daardoor alles weer kan worden.

Ik kon zo sterk voelen dat deze leegte geen leegte uit afwezigheid was maar juist een heilige baarmoeder van bewustzijn.

Een veld van pure stilte waar vorm, tijd en identiteit tijdelijk verdwijnen, zodat de ziel zich kan herinneren wie zij is, los van alles wat ze draagt of creëert.

In die stilte worden we uitgenodigd om niet te doen, maar te zijn. Niet te manifesteren (want dat lukte me niet), maar te ontvangen.

Niet te sturen, maar te zakken! Diep, tot onder de grondlagen van je bestaan.

En dat het donker werd, was geen verlies van licht, maar het moment waarop licht weer werd herboren. Hier sluit het universum de ogen, zodat we kunnen rusten in de oorspronkelijke adem van het Alles.

De blauwe energie die ik voelde was een helende frequentie van herstel. De toon van waarheid, van ether, van het keelcentrum. Daar waar stilte weer stem krijgt 🙏🏼

Het is de frequentie die cellen herstelt, de ziel herinnert, en het lichaam opnieuw afstemt op zijn goddelijke blauwdruk.

Betreden we de The Void zomaar? Wanneer we dat willen? Ik voel een nee, een bezoek aan de void is zelden gepland. Het gebeurt wanneer we klaar zijn om alles los te laten wat we dachten te zijn. Zodat we kunnen terugkeren als puur bewustzijn als Ik Ben.

En vanuit dat niets, begint het nieuwe. Zonder haast. Zonder plan. Alleen het stille weten: ik ben gedragen door iets groters. Ik ben licht, zelfs in het donker.

De helende stroom

Toen ik in de stilte van The Void zakte, voelde ik niets meer geen licht, geen richting, geen vorm.

Totdat het blauw kwam. Een subtiele golf van licht, als vloeibaar bewustzijn. Het bewoog door mijn hals, mijn borst, mijn keel. En het voelde als iets waar mijn lichaam naar had verlangd.

Ik voelde hoe mijn schildklier werd aangeraakt, hoe het licht in elke cel ademde, hoe alles wat in strijd was, zich verzachtte. Geen druk meer, geen onrust. Alleen leven.

Dankbaarheid stroomde door me heen! Zo’n diepe dankbaarheid dat zo diep dat ik voelde: dit is de trilling van genezing. Niet het gevecht tegen wat was, maar de omarming van alles wat ís.

Ik voelde hoe de blauwe stroom me herkalibreerde, hoe mijn lichaam weer ging samenwerken met mijn ziel. Alsof ik uit The Void terugkeerde met een nieuw lichaam van licht.

Was het echt?

Toen ik wakker was vroeg me af of ik sliep. Of dat ik het misschien allemaal bedacht heb. Misschien was het een droom of misschien was het iets dat verder reikt dan droom of denken.

Wat ik wél weet, is dat ik het voelde. Het blauw, de rust, de dankbaarheid.

Of mijn lichaam lag te rusten in bed, of mijn ziel werkelijk door dat portaal reisde maakt eigenlijk niet meer uit.

Wat echt is, is dat ik wakker werd met een nieuw gevoel van vrede. Alsof iets in mij weer op één lijn stond. Alsof mijn lichaam zich herinnerde hoe het moest ademen.

En misschien is dát de ware betekenis van The Void: dat wat we ervaren tussen werkelijkheid en droom, tussen licht en donker, tussen weten en niet-weten, precies de plek is waar de ziel fluistert: “Ik ben hier.”

🌑 The Void is geen einde, maar een begin. Een herinnering aan wie we altijd al waren.