Dag 7: Strand

Vandaag wilde ik even niks anders dan lekker naar het strand. Genieten van het water, de geluiden en de kinderen die lekker konden zwemmen. Niet ver van ons huisje is een strand genaamd cape town villa rubin. Een prachtige plek met veel pine trees naast het water. We waren hier al eerder geweest en ik vind deze plek heerlijk! Voelt super goed! En de salades zijn lekker 😃

Heb de hele dag op het strand gelegen, het water aan mn voeten en de zon op mn lichaam, liggend onder de pine trees. Wat een idyllische plek was dit. Pineal gland activatie. Ik hoorde niks anders dan het geluid van krekels en de kabelende zee. Ben in slaap gevallen, verbrand wakker geworden, dat wel 🤣 maar het was het waard!

Samen met de kids lag ik op een kleedje op de warme stenen. Toen ik lag te pitten gaven m’n zoon en dochter me een soort hot stone massage waarbij ze kleine steentjes over mn lichaam lieten vallen. Heel ver weg voelde ik dat er iets zachts over me heen viel. Ik was erbij maar toch ook weer niet.

Toen ik wakker was deed ik het zelfde bij hun. Samen genieten. Ze bouwde torens en zochten naar speciale steentjes om mee te nemen. Het was prachtig.

Het is ongelofelijk wat de buitenlucht en verbinding met de natuur activeert! Voor mij was dat vooral overgave in zijn. Geen zorgen, geen stress, geen haast, geen moeten maar rust! Een lichaam dat even niks anders hoeft te doen dan zijn.

Naar de stad

Na deze heerlijke dag besloten we naar de stad te gaan. Net als gisteravond, alleen liep het toen niet zo gezellig af want onderweg naar het restaurant bleef m’n dochter zeuren. Pijn in haar benen, ik heb honger enz enz. Elke moeder herkent dit! Ik was het zo zat! Dat ik zei; “ben er klaar mee, dan eten we niet!” “Ik ga naar huis!” Ik maakte een rechtsomkeert en begon terug te lopen. Mn dochter rende achter me aan en zei; “sorry mama” “sorry” Ik zei tegen haar dat ik haar excuses accepteerde maar niet meer terug ging. Voor mij was het klaar. De vibe was weg en ik had t gehad. M’n man en zoons kwamen ook terug lopen en er viel een diepe stilte. We stapte in de auto en reden terug richting huis.

Onderweg zei ik tegen mn man; “ maak maar een stop bij de Pizzaria, dan halen we daar pizza en eten we thuis.” We kwamen aan bij de mama pizza en het personeel herkende ons meteen. Niet gek want wij vallen best op 😅 en dit was het restaurant waar mn zoon op de eerste dag gestoken was door een wesp.

Ze vroegen meteen of we wilde zitten. M’n zoon zei; “neeeee dat durf ik niet!” Eigenlijk was dat mijn sign om samen als gezin toch te gaan zitten en hem hier doorheen te helpen.

Ik vertelde m’n zoon hoe bang ik altijd voor wespen ben geweest! En eerlijk ik vind ze nu niet opeens leuk ofzo maar ik ben zowel anders naar de wesp gaan kijken als naar mijn eigen vibratie. De angst die ik droeg trok de wespen aan. Ik kon nergens komen of ik werd achtervolgd door wespen. Ik heb serieus marathons gerend! Zo bang was ik. Ben er zeker van dat ik een stukje van deze angst heb overgedragen aan m’n kinderen. Hoe ben ik er vanaf gekomen?

Nadat ik de betekenis van mijn eigen naam, Nyaki, dat ‘bezige bij’ betekent, kon voelen en begreep waarom ik deze naam draag, begon ik ontzettend veel liefde te voelen voor de bij.

Niet alleen als dier, maar als boodschapper. Als hoedster van heilige ritmes.

De bij leeft in totale afstemming met de natuur. Ze weet precies wanneer het tijd is om nectar te verzamelen, wanneer te rusten, wanneer te bouwen. Alles in cycli. Alles in verbinding.

Ze leeft niet voor zichzelf, maar in dienst van het geheel. In dienst van het veld.

Haar vleugels trillen in een frequentie die helend is voor het hart. Haar dans communiceert boodschappen waar geen woorden voor zijn.

En in haar gemeenschap, de bijenkolonie leeft de puurste vorm van sisterhood: iedere bij heeft haar unieke taak, haar eigen rol, en toch dragen ze samen hetzelfde veld. Zonder competitie, zonder ruis, in afgestemde samenwerking. In dienst van de Koningin, de bron van creatie, het oerveld.

En dat is wat ik in mijzelf mocht herinneren.

Waarom ik hier ben. Waarom ik werk zoals ik werk. Mijn veld is als een bijenkorf. Een heilige ruimte waarin vrouwen elkaar dragen, voeden en spiegelen. Waarin ieders unieke expressie ertoe doet. Waar we trillen op de frequentie van liefde, waarheid en creatie. Waar we terugkeren naar het lichaam, naar het hart, naar onze innerlijke koningin.

De bij die mij liet voelen: je hoeft het niet alleen te doen. Je bent nooit alleen. Jij bent deel van het grotere veld.

En…. deze diepe verbinding met de bij in mij heeft nog wat in beweging gezet. Want zonder dat ik er bewust aan werkte, merkte ik dat mijn angst voor wespen minder werd.

Ik hou nog steeds niet van wespen en dat hoeft ook niet maar de afkeer, de schrikreactie, de kramp die ik vroeger voelde… die is zachter geworden.

Alsof mijn lichaam nu onderscheid kan maken. Tussen een bij die trilt in zachtheid, dienstbaarheid en afstemming… en een wesp die gewoon haar weg zoekt. Ik reageer niet meer automatisch, maar voel meer ruimte. Meer adem.

Ik geloof dat dat komt doordat mijn systeem nu resoneert met de frequentie van de bij.

Door haar energie in mij toe te laten, ben ik gaan leven vanuit een andere trilling. Eentje van verbondenheid en aanwezigheid. En daardoor verandert zelfs de manier waarop je een ‘insect’ ervaart.

De bij heeft me geleerd dat niet alles wat op je afkomt een bedreiging is. Soms is het gewoon een herinnering aan wat je mag helen. Aan wat je mag leren onderscheiden. Voor mij is dat van instinct naar bewustzijn en van angst naar afstemming.

Bovenstaand verhaal heb ik op een iets meer kinderlijke wijze verteld. Its all about frequency and consciousness. Mijn zoon heeft heerlijk gegeten ondanks het gezelschap van de wespen. Hij had een warme veilige bedding. Ons gezin!

Terug naar deze avond.

We waren aan het genieten van prachtige life muziek en reuring. Aten een ijsje en een lekker stuk chocolade taart. We voelde heel veel dankbaarheid in deze kleurrijke stad, wat een mooi land en wat mag ik hier veel loslaten en daarmee ontvangen 🙏🏼

Terwijl ik schrijf voel ik de tranen achter m’n ogen branden. Emotie is ook een golf beweging het komt en gaat en als je je vrij en veilig genoeg voelt kan de natuurlijke beweging stromen.

Enjoy this little movie! Leef het leven en laat het kind in jezelf naar boven komen. Age is just a number 😉

➡️ Ga verder naar dag 8

⬅️ Ga terug naar dag 6

👇 of meld je hier aan voor de gratis divine frequency community, lees verder en stroom mee. Voel je welkom 🌸