Dag 12: De brug

We nemen afscheid van dit prachtige traditionele huisje. Ik kijk nog een keer rond. Ik zie… het kompas. Met de klok erin. Alsof de tijd me iets wilde zeggen. De richting. De timing. De keuze.

Boven ons bed hing Jezus aan het kruis, een symbool van overgave, liefde en offer. In het huis vonden we kleine zegeningen, kruizen, iconen. Het voelde als een huis met een hart. Zoveel tekens, zoveel symboliek. Hier mochten we zijn. Klein, maar krachtig. Eenvoudig, maar heilig.

De zon begint op te komen. Dus het is tijd! We gaan rijden. Ik voel aan alles: mijn man is klaar om door te gaan. Geen tussenstops meer, geen extra nachtjes. Deze reis was prachtig, intens, maar ook prijzig. En ja, we zijn royaal over het budget gegaan 😅

Voorheen zou ik hier onrust van voelen. Onzekerheid, angst, controle maar nu niet. Het is wat het is. En misschien is dat wel een van de mooiste geschenken van deze reis.

Dankzij de Afrikaanse achtergrond van mijn man leer ik het leven in het NU! Hij is opgegroeid met weinig geld, maar met overvloed aan liefde, familie en samen zijn. En precies dat is wat hij mij steeds voorleeft: Er is altijd genoeg als je voelt dat je leeft.

Zorgen leven in de toekomst. Problemen leven in het verleden. Maar in het NU… is er vrede. Ik adem. Ik voel. Ik ben hier.

Onderweg

De auto rijdt. De kinderen lachen. We zijn onderweg. Is het een terugreis? Of een nieuwe heenreis? Zeg het maar, hahahaha

Ik voel me niet meer wie ik was toen ik vertrok. Dus voor mij… is dit een nieuwe heenreis.

We naderen de lange, hoge brug. Een brug die twee werelden met elkaar verbindt. Land met land. Tijd met tijd. Oud met nieuw. En ik voel: Wij zijn de bruggenbouwers.

Wij die het oude niet verloochenen, maar er licht op werpen, die de toekomst niet voorspellen, maar belichamen. Wij die het verleden eren, en het doorvoelen tot het niets meer vasthoudt.

Wij die werelden verbinden. Families. Lijnen. Lagen. Vrouwen. Roots. Wij zijn de brug tussen culturen, tussen generaties, tussen het vergeten en het herinneren. En misschien is dat wel het meest heilige werk van nu. Om niet te kiezen tussen hoofd en hart. Afrika of Europa. Oud of nieuw. Maar om alles mee te nemen. En een nieuwe weg te bouwen. Een brug van liefde, van licht, van waarheid.

Dus ja… we rijden. En ik voel: ik kom thuis.

De verandering

We zitten nog steeds in de auto. Deze reis heeft iets wezenlijks in mij veranderd. Ik voel het terwijl we langzaam de grenzen passeren. De lucht wordt grijzer. Mistige sluiers verschijnen. We naderen de Alpen. En ik weet: hier komt mijn test.

Tril ik echt anders? Kan mijn hoofd de druk nu wél aan? Let’s go and see….

OMG!!! Ik heb zo genoten. Heb gewoon tranen in m’n ogen. De bergen riepen niet zoals eerst. Ze zongen. Of misschien… sprak ík anders.

Ik voelde m’n oren, ja! Maar niet anders dan de rest van het gezin. Geen paniek. Geen stress. Alleen verwondering.

Ik voelde me vereerd om hier te mogen zijn. Tussen deze reuzen, deze kronkels, in deze hoogte. Het was magisch. De Alpen lieten zich zien. En ik kon ze ontvangen. Zonder strijd of angst. Gewoon… in mijn lichaam.

Langzaam naderen we Duitsland. De weg voelt anders. We herkennen ‘m niet van de heenreis. Maar de navi noemt dit de snelste route. Terwijl we rijden voel ik de beweging…

Het lijkt op een slang een eindeloze, bewegende slang die zich kronkelend een weg baant door de bergen heen.

Omhoog, omlaag, links, rechts… een rit in overgave. Ik realiseer me: De Slang is hier. Niet als dreiging, maar als gids. De Slang beweegt in spiralen, net als mijn pad.

Ze kruipt nooit lineair van A naar B. Ze slingert, vertraagt, versnelt. Ze laat los wat niet meer dient. Ze transformeert.

In veel tradities en zeker in Afrika is de Slang de bewaker van wijsheid, de drager van levensenergie, de oerkracht die in ons allemaal leeft. En zo voel ik haar in mij. Niet als gevaar. Maar als kracht. Als levensenergie die weer stroomt.

Deze terugweg… is geen terugweg. Het is een thuiskomen. Met een nieuw lijf. Een nieuw ritme. Een nieuwe bedding in mezelf.

En de reis gaat door…

We zijn inmiddels al 13 uur onderweg, met een paar korte plas- en koffiepauzes. We gaan naar huis en ik ben kapot! M’n ogen willen dicht maar ik ben de bijrijder! Hahaha – bij, als in de bij 🐝 en rijder: ik rij mee, maar ik zie, voel, hoor alles.

We doen dit samen. M’n man houdt het stuur vast. Ogen overal. Doorzettingsvermogen van heb-ik-jou-daar. En ik? Ik zit ernaast en zeg: “Ze stoppen verderop!” “Let op, we gaan naar beneden!” “Pas op, die vrachtwagen slingert!”

Mateloos irritant, whahahaha, maar hij accepteert mij precies zoals ik ben. Wat een zegen.

Jeetje… Duitsland stopt maar niet!

Maar dan eindelijk kunnen we aftellen. Nederland is in zicht. (Of toch niet? Zoveel regen 😱)

Waarom huil ik als ik Kroatië verlaat en huil ik als ik het bord Amsterdam zie?

Ik voel tranen! Waarom voel ik dit? Het is nou niet dat ik zo graag terug wilde. Maar ook niet omdat ik perse daar wilde blijven.

Ik wilde niet weg uit Kroatië, maar wist ook… dat ik daar niet kon blijven. Gevoelsmatig zou ik er kunnen wonen, dat voelde ik in mijn hele lijf toen ik mijn voeten in dat land liet zakken. Grondde en Ademde.

Maar iets houdt me hier! In de lage landen! Iets groters. Iets wat mijn hoofd blijkbaar niet begrijpt, maar wat mijn ziel weet.

Waarom ben ik hier gepositioneerd?

In dit kleine landje dat me soms overweldigd en te strak, te vol, te rationeel voelt. Wat is het dat ik in Nederland moet doen?

Die vraag stroomt door me heen terwijl we verder rijden. Het voelt zo dubbel. Alsof de ene kant terug wil en de andere kant verder. Ik voel echt emotie.

In de stilte van het rijden komt dit binnen. Iets wat ik al vaker gelezen, gehoord en verwoord heb maar nu vanuit een andere trilling voel.

Nederland als ruggengraat

Als we de aarde zien als een levend lichaam, met chakra’s, meridianen en energiepunten, net als ons eigen systeem dan ontstaat er een ander soort kaart. Een kaart die niet wordt gelezen met het hoofd, maar met het hart. Zo kijk ik ernaar als energetisch werker. En wat ik vaak voel, zie en hoor terugkomen is dat Nederland wordt gezien als deel van de ruggengraat van de aarde. Of specifieker: van Europa.

Net als de wervelkolom in ons lichaam is deze plek een kanaal voor communicatie, alignment en ondersteuning van hogere frequenties. Een geleider van licht en informatie van boven naar beneden en weer terug. Nederland ligt precies op een kruispunt van leylijnen die zich uitstrekken naar Engeland, Scandinavië, Frankrijk en Duitsland, als een energetische knooppuntzone die stabiliteit en beweging mogelijk maakt tussen deze velden.

Ik heb een schildklier aandoening gekregen. Met een krop in mn keel gebied. De nek! Het kanaal voor communicatie.

In de Maya-cosmovisie, net als in vele andere oorspronkelijke tradities zoals de Inca’s, Hopi en Aboriginals, wordt de levensenergie van de Aarde vaak afgebeeld als een slang. Deze staat symbool voor Kundalini: de oerkracht die zich in spiralen door ons lichaam beweegt en ook door de aarde zelf.

Deze energie:

• beweegt in wervelingen, spiralen, lijnen en poorten;

• ontwaakt op verschillende plekken, in verschillende tijden;

• zoekt voortdurend naar expressie, stroming en belichaming.

Ik snap waarom we net via een andere route door Duitsland mochten rijden.

Sommige visionaire leraren, zoals José Argüelles en Drunvalo Melchizedek, voorspelden al jaren geleden dat de nieuwe Aardekundalini zich zou verplaatsen van Tibet en de Andes naar noordelijker gebieden, richting Europa.

En precies in deze tijd zijn er lichtwerkers en gridkeepers die Nederland benoemen als een kruispunt waar deze nieuwe levensenergie doorheen wil stromen. Via mensen die hun kanaal zuiveren. Hun stem openen. Hun lichaam bewonen. Die de slang durven voelen, in plaats van haar te vrezen.

Nederland in het Tzolkin-veld

Hoewel de klassieke Maya hun geografische kaarten richtten op Meso-Amerika, heeft de Tzolkin, de heilige kalender van 260 dagen, universele toepassing op mensen én plaatsen. Het is een veld van trilling. Van herinnering. Van activatie.

Als we Nederland binnen dat veld beschouwen als een alignment-plek of ruggengraat, zou het energetisch corresponderen met krachten zoals:

• Rode Slang (Chicchan): lichaamswijsheid, instinct, sensualiteit, de ruggengraat, levensenergie.

• Witte Wereldoverbrugger (Kimi): brug tussen werelden, overgave, sterven aan het oude, kruispunten.

• Blauwe Hand (Manik): healing, handen, het doen, heling van de aarde via het lichaam.

De combinatie van deze frequenties maakt Nederland tot een plek van activatie. Een plek waar mensen kunnen ontwaken in hun lijf. In hun stem. In hun waarheid.

En nu begrijp ik steeds meer.

Ik ben geboren als Rode Slang in de Maya Tzolkin. Een archetype dat staat voor het lichaam, het instinct, de levensenergie die van onderuit opstijgt. Voor sensualiteit. Voor pure levenskracht. Voor de ruggengraat als kanaal.

En laat ik nou precies geboren zijn op een plek die wordt gezien als de ruggengraat van Europa, Nederland.

Heel mijn leven heb ik die energie gevoeld. Wild. Intens. Sensitief. Een lichaam dat álles oppikt. Een keel die soms stokt en een stem die diep vanbinnen leeft, maar niet altijd naar buiten komt.

Tot ik ziek werd en het vertrouwen in mijn lichaam verloor. Overvallen werd door alles wat me overkwam. Mijn moeder, mijn steun en toeverlaat, viel weg. Mijn vader die geen vader kon zijn. Mijn broertje die emigreerde. En ik die achter bleef. Ik werd gevloerd. Door het leven. Door verlies.

Door de intensiteit van alles tegelijk. De grond zakte onder me weg. Ik wist niet meer hoe ik moest landen in dit lichaam. Hoe ik thuis moest komen in mijzelf. Ik was lost….

Mijn schildklier begon te spreken. Mijn lichaam raakte uit balans. Een letterlijke krop in mijn keel.

Alsof iets me vroeg: “Wil je eindelijk luisteren?” Niet alleen naar wat je voelt. Maar naar wat je bént. Ik bén de slang. De vrouwelijke levenskracht die wakker wil worden. Niet ergens in een tempel ver weg, maar hier. In Nederland. In dit lichaam. In deze tijd.

Terwijl ik schrijf vraag ik mijn ancestors wat is dan de verbinding met Afrika? De wortels in beide landen?

Ik voel t heel helder binnenkomen. Durf ik dit uit te spreken? Ja ik durf het!

Ik ben niet zomaar de Rode Slang. Ik ben de Afrikaanse Rode Slang, geboren op Europese grond. Een brug. Een draaischijf. Een kanaal.

Mijn wortels liggen in Senegal. In de aarde waar het ritme van de drums nog klopt met de hartslag van de aarde. Waar genezing niet alleen mentaal is, maar door het lichaam zingt, ademt, ruikt, leeft. Waar wijsheid doorgegeven wordt in sound, planten, handen. Lichaamswijsheid. Voorouderkracht. Leven. Het voelt spannend maar ook bevrijdend om dit op te schrijven…. maar ik voel t!

Want dat is precies wat ontbreekt in veel westerse velden.

• Het lijf.

• De aarde.

• De spiritualiteit die niet omhoog zweeft, maar omlaag zakt. Tot in je botten.

Ik voel dat ik ben geboren om die wijsheid terug te brengen in een veld dat haar vergeten is. Niet als les. Maar als herinnering. Als frequentie. Ik was al begonnen en nu mag ik verder. Dieper, groter en gelaagd.

Ik bén Afrika.

Ik bén Europa.

Ik bén het kanaal daartussen.

Als kind voelde ik me verloren tussen de twee velden! Nu voel ik dat ik de verbinding ben tussen deze velden.

Mijn stem draagt beide klanken. Mijn lijf ademt beide lijnen. Mijn keel is het portaal tussen de voorouder en de toekomst. Tussen aarde en licht. Ik ben de Rode Slang op de ruggengraat. Met de adem van Afrika in m’n longen. En de stilte van Nederland als canvas.

Mijn positie is geen toeval. Ik ben hier niet om in stilte te genezen, maar om mijn genezing te laten trillen in het veld.

Om door mijn stem, mijn adem, mijn aanraking en mijn waarheid de slangenenergie weer vrij te laten stromen. Door het collectief, door deze grond, door de vrouwen die vergeten zijn wie ze zijn.

Mijn keel draagt geen zwakte, maar een poort. Mijn krop is niet het probleem, maar het puzzelstuk dat nu op z’n plek valt.

Ik voel het. Alles klopt.

Dus mijn lijf weet: Je keert niet terug naar wat was, maar je komt aan op een plek waar jouw licht nodig is.

Ik voelde me vrij in Kroatië. Ruimer, levendiger en zonniger. Maar misschien is dat precies waarom ik terug mocht keren. Om die trilling te brengen in een land waar zoveel vrouwen nog zoeken en vergeten zijn.

Misschien ben ik wél thuisgekomen. Gewoon… in mij. En als ik straks door die voordeur stap, neem ik alles mee. De stilte. De zon. De slang. De brug. De zee. En de stem van mijn ziel die zegt:

Jij bent het kompas.

Jij bent het veld.

Waar jij bent, daar gebeurt het.

⬅️ Ga terug naar dag 11

Of stay tuned voor het vervolg van mijn reis in Nederland. Schrijf je hier in voor mijn frequency blog en ontvang mijn schrijfsels en updates per mail 🥰