Deel 2: Sacred Africana Detox

Dag 4: De staf van water en licht

Ik werd vanmorgen wakker van brekend glas. Het was 06:22. Mijn kat had een glas op het aanrecht omgestoten. Slaperig strompelde ik naar de keuken.

Zoals elke ochtend zette ik mijn pannetje op, maakte water warm en liet de Kigelia trekken. Daarna begon ik mijn ochtendritueel. Ik noem het frequency healing, maar eigenlijk is het niets anders dan mezelf herinneren aan mijn natuurlijke trilling. Met mijn stemvork raak ik specifieke meridianen aan, zodat mijn zenuwstelsel in rust komt en ik terugkeer naar mijn basisfrequentie.

Toen de thee klaar was, keek ik in de pan en zag een walvis. Er stroomde direct blijdschap door me heen. De walvis is wijsheid, diepte en collectief geheugen. Het voelde alsof ik een volgende fase mocht binnengaan 🙏🏼 een bevrijding van het gevoel dat ik de afgelopen dagen mee droeg.

Toen ik me omdraaide zag ik het gebroken glas op het aanrecht liggen. Direct dacht ik: oh nee, misschien is het glas nummer 33. Ik heb namelijk een set van zes glazen, elk met een eigen nummer. En ik heb mijn eigen ritueel: ik kijk nooit van tevoren welk glas ik pak. Pas als het leeg is, wanneer ik de laatste slok neem, laat het nummer zich zien. Het glas van 33 geeft me altijd een goed gevoel.

Voorzichtig pak ik het glas. En OMG het is nummer 33! OMG!!!

Ik bleef ernaar kijken. Wat betekent dit? Waarom juist dit glas? Hoe en in welke vorm is het gebroken? Er ontbreekt een hap, alsof er een stuk uitgeslagen is. Maar wat mijn aandacht trok, was het water dat zich uit het glas had verspreid. Het had zich gevormd tot een lang, recht symbool. Een staf. Of misschien een boom. En bovenaan, in de verbreding van het water, leek het alsof er een vlam zat, het voelde als een soort brandende fakkel.

Daarboven lagen twee kleine driehoekjes van glas die uit het glas gebroken waren.

De betekenis kwam niet gelijk binnen. Ik pakte m’n kigelia en terwijl ik dronk keek ik naar het aanrecht. 33 is een meestergetal en het symbool van Christusbewustzijn en compassie. Maar 33 is ook verbonden met oude machtstructuren, de 13 bloedlijnen en de verborgen lijnen van controle. Het breken van glas 33 voelde als een boodschap! Zou het zijn dat de oude lijnen open breken? Dus wat lang als vast stond, wordt nu doorbroken? Zo voelt het wel….

Het water heeft zich niet tegen laten houden. Het is gaan stromen toen het uit het gebroken glas kwam en nam zelf een nieuwe vorm aan. Als ik kijk zie ik ook echt een staf. Misschien de staf van soevereiniteit, de fakkel van licht en water is leven en geheugen. Het laat zien dat zelfs in een breuk, betekenis geboren kan worden. Emoties, herinneringen en oude lagen. Ze mogen stromen…. Net als het vuil in het lymfesysteem dat eruit mag stromen.

De twee driehoekjes van glas boven de staf voelen eigenlijk als een bevestiging. Bijzonder ook dat ze precies boven het symbool liggen 🤔

Twee driehoeken, symbool van transformatie en balans. Boven en beneden, licht en donker, mannelijk en vrouwelijk. Alsof alles zoekende is naar evenwicht.

En de walvis? Zij communiceert via geluidsgolven die duizenden kilometers door het water reizen. Haar zang is trilling die door lichamen en oceanen dringt. Gisteren tijdens mijn mindfulness cursus deden we een mindfulness-oefening en plotseling ervoer ik oorsuizen en zag ik een slijptol bij mijn oor links. Misschien kreeg ik dit te zien omdat er oude lagen worden losgeslepen zodat ik helderder kan luisteren. Alsof mijn gehoor zich opnieuw afstemt op subtiele frequenties.

Ik besef nu in dit moment hoe bijzonder het is dat ik mezelf elke dag met mijn stemvork uitlijn. Mijn kleine ritueel resoneert met de grote zang van de walvis. Hahahaha. Zou zomaar kunnen dat mijn eigen frequentie healing een echo is van haar oeroude lied.

De boodschap van de kigelia van vandaag is mooi.

Zelfs wat altijd vertrouwd leek, kan breken. Maar ik hoeft niet bang te zijn. Uit het breken ontstaat nieuw licht. Ik mag de staf opnemen, want ij kies ervoor een lichtbrenger te zijn. Ik mag de oude oude ketens laten vallen en kiezen voor een nieuwe stroom. Het water wijst de weg.

De dag is nog niet voorbij, maar voor nu heb ik al veel mogen ontvangen 🙏🏼

Dag 5: Afronden

Mijn Kigelia laat een donkere massa zien. Dit voelt als zwaar vs. licht, een horizon, een berg of zelfs een donkere wolk boven een open veld. Mmm, de energie die ik erbij voel is meer zwaar en aards, alsof er iets in de lucht hangt.

Ben best nerveus, maar ook super rustig tegelijk. Er komen vandaag potentiële kopers voor ons campinghuisje kijken.

In de auto zei ik tegen mijn man: ik heb het gevoel dat het de vrouw van 72 wordt die het gaat doen. Ik voel het gewoon. Maar we zullen zien…

We zijn aangekomen. We ontvangen extra kopers die toevallig langs liepen en wilden kijken. Tegelijkertijd arriveert de volgende, en niet veel later de vrouw van 72, en daaropvolgend nog een gezin.

De vrouw van 72 bleef zitten en observeerde. We raakten in gesprek… ondertussen waren de andere kijkers klaar en kon ik met volle aandacht het gesprek met deze bijzondere vrouw afronden. Of was het een begin 😉

Hoe is het mogelijk dat de vrouw in kwestie met haar dochter aan onze tuintafel zit en vertelt dat ze iets wil kopen met een deel van de erfenis van haar overleden moeder. Ik kocht het huisje ook met een deel van de erfenis van mijn overleden moeder. Deze vrouw is 72 en woont in Alanya, Turkije. Een vrouw die besloot: ik wil rust en genieten en ik ga naar Alanya. Een droom die wij zelf ook hebben. Alles is mogelijk!

Haar dochter die gediagnosticeerd was met dezelfde aandoening als ik: Graves! Je hoort het bijna nooit, maar ze zat tegenover me en was genezen. Hoe??? Ze heeft de radioactieve straling genomen, vertelde openlijk dat het echt geen pretje was maar dat het goed gegaan is en ze geen last meer heeft van Graves. Ze had wel een maar… want sindsdien heeft ze last van een te hoge bloeddruk, wat haar ook continu het gevoel van aanstaan geeft. Ik luisterde aandachtig terwijl ze zei: het ene probleem heeft plaatsgemaakt voor wat anders. Precies wat mijn eigen gevoel keer op keer aangeeft.

Deze mensen zitten hier niet voor niks! Ik voel een diepe connectie en de andere kijkers was ik eigenlijk helemaal vergeten. Dit zijn de nieuwe eigenaars! Mijn voorgevoel was juist.

Ik vind het zo bijzonder dat de Kigelia-reis ervoor zorgt dat ik zoveel meer geankerd ben in mezelf. De helderheid in gevoelens en als het even troebel is, dan volgt er snel helderheid. Het geeft een vorm van houvast, heel bijzonder.

Lieve Kigelia, ik dank jou! Ik voel de verbinding en zie de lijnen. Het maakt me nieuwsgierig naar de dieper liggende boodschap. De donkere wolk in mijn pannetje vanmorgen en de ontmoeting met deze prachtige mensen.

Ze willen kopen! Gewoon rechttoe rechtaan: wat is je uiterste prijs… Ik gaf antwoord en hoorde: deal!

We maakten een afspraak voor de volgende dag voor de goedkeuring en overschrijving. Het gaat gebeuren.

Er kwam een enorme bui aan, dus ik voelde dat we moesten vertrekken. Het was een raar gevoel want terwijl ik spullen stond in te pakken voelde ik een rush door mijn lichaam. Ik wilde weg, ik kon niet meer! Voelde me opeens heel leeg.

Ik weet het! Het is afscheid nemen. Pfff, dit is waarom ik schrijf. De realisaties in het moment. Ik wilde geen afscheid nemen, want afscheid doet pijn. En hier zit nog een stukje wat ik mag aankijken.

Toen we met de kopers aan tafel zaten en spraken over onze moeders voelde ik zoveel verdriet omhoog komen. Ik probeerde het weg te slikken waarop zowel moeder als dochter zeiden: laat het maar gaan meis, dat doen wij ook.

Haar manier van zijn deed me ook heel erg aan mijn moeder denken. Vanuit de stoel, met haar sigaretje in de hand, regelde ze het wel even en de dochter mocht het doen. De band tussen moeder en dochter, ook zo herkenbaar. Zo was ik ook met mijn moeder. Mijn moeder vanaf de stoel met de portemonnee, en ik die het deed.

Ik schrijf en voel de tranen over mijn wangen glijden maar deze tranen zijn anders, want ze branden vanuit en rondom mijn ogen. Dit doet echt pijn.… ik weet het niet meer uit mn hoofd maar heb wel eens het verschil van tranen opgeschreven. Ik zoek t op zal het onder deze blog toevoegen.

We reden naar huis. Wat een weer! Het was donker en het leek wel op een wolkbreuk. Plotseling zag ik een flits met direct daarachteraan een mega donder! Ik zag hem naast de auto en de hele auto bewoog. Ik schrok! Belde mijn kinderen om te vragen hoe het ging. Die waren thuisgebleven. Niks aan de hand, geen regen maar zon! Mmmmmm interesting!

✨ Het verschil in tranen ✨

Tranen zijn nooit zomaar tranen. Ze dragen informatie, emotie en energie. En juist het gevoel in je ogen vertelt iets over de laag die je loslaat.

🌊 Zachte tranen

Deze stromen meestal gemakkelijk. Ze komen bij verdriet dat erkend wordt, bij zachtheid, liefde of ontroering. Het zijn tranen die verzachten en ruimte maken.

🔥 Brandende tranen

Deze voel je scherp, soms pijnlijk, alsof ze vuur bevatten. Ze horen vaak bij oude pijn of emoties die lang vastgezet zijn. Wat niet eerder mocht stromen, vindt eindelijk een uitweg. Ze branden omdat ze door lagen van verzet, schuld of ingehouden verdriet heen breken. In energetische zin zijn het transformatietranen: het vuur dat het oude verbrandt.

💎 Ogen als poorten

Ogen zijn verbonden met hart en lever (in oosterse geneeswijzen). Brandende tranen kunnen wijzen op het loslaten van boosheid of spanning (lever), of diepe liefdespijn en gemis (hart).

🌌 Heilige tranen

In sommige tradities worden brandende tranen gezien als een teken dat de ziel opschoont. Ze brengen je van oud naar nieuw, van donker naar licht.

Mijn moeder had lever kanker. Zou het kunnen dat ik brandende tranen ervaar omdat deze mogelijk loskomen via de lever-lijn? Alsof er een familielid van emoties zichtbaar wordt? Zijn deze tranen alleen van mij? Of ruimen ze ook iets op van m’n moeder en who knows van de generatie voor haar?

Ja de tranen zijn van mij maar het voelt niet als alleen van mij. Dit gaat diep! Het voelt als vuur van transformatie. Ik laat via mijn lichaam los wat in de lijn misschien vastzat. Een bevrijding voor mezelf en mogelijk ook voor de generaties voor en na mij.

Dag 6: Se splitsing

Ik was vroeg wakker! Heel vroeg. Een beetje onrustig dus maakte m’n thee en ging ermee zitten. Vandaag was het een donkere thee.

M’n pannetje was een wir war, kon er niet echt een symbool uithalen maar m’n aandacht was daar ook niet.

Mijn man terug naar de camping, ik thuis met de kids. Hij regelt alles daar en ik ruim thuis op. Want na het leegmaken van ons camping huisje gisteren, stond ons huis hier direct weer vol 😅

Vandaag gaat over controle loslaten.

Mijn man zou de afhandeling op de camping regelen.

Voor mij betekende dat: overgave & vertrouwen. Alles schoon achterlaten, de laatste spullen meenemen, niks vergeten, de overdracht, de financiële afhandeling… dat doe ik normaal allemaal zelf! Maar vandaag niet. Ik zat op de wachtstoel. En dat was spannend, want de camping moet de kopers eerst goedkeuren en ik had geen zicht op wat daar allemaal gebeurde. Ik voelde best wat spanning door mijn lijf trekken.

Normaal zou ik al tien keer gebeld hebben. Nu niet. Ik koos voor vertrouwen en geduld.

De klok tikte door. Ik werkte in ons huis. Ik wilde zo graag ruimte maken, dus ik begon in de keuken. Kastje open en hup, alles wat achterin lag en nooit gebruikt werd, ging rechtstreeks de vuilniszak in. Jezus, Nyaak, wat heb je veel spullen. Niet normaal! Wat moet je ermee?

Heel bewust maakte ik onderscheid tussen wat ik echt gebruik en wat er eigenlijk alleen maar ligt te liggen. Weg ermee.

En toen kwam het appje: Ze zijn goedgekeurd. 🙏🏼

Ik moest lachen en huilen tegelijk. It’s done. Ons huisje weg. Tijd voor nieuw.

Langzaam zag ik thuis ook weer ruimte ontstaan. Dat voelde fijn. Halverwege de middag realiseerde ik me dat ik nog niks gegeten had. Meteen sprak ik mezelf aan: Even rusten, Nyaak. Niet over je grens. Neem tijd om jezelf te voeden.

En toch, hoor ik dan ook die een andere stem: Ik weet het, ik ga zo, maar laat me dit nog even afmaken.Er bleef een sterke, stille force in mij aanwezig. Zachte zelfzorg die zei: Stop nu maar. Neem even de tijd.

Ik maakte twee broodjes. En ja hoor, ik at mijn tweede broodje alweer terwijl ik in de weer was. Laten we het houden op balans 🤣.

Zeven vuilniszakken verder! Pfffff. En nog steeds voelt het alsof ik te veel spullen heb.

Manlief was weer onderweg naar huis. Eenmaal thuis waren we allebei kapot. We voelden blijdschap en nieuwe mogelijkheden, maar ook verdriet en afscheid. Zelf voelde ik ook een beetje angst. Want geld in de hand is zo weer aan de overkant.

Een belangrijke les voor mij. Ben ik dusdanig gegroeid dat ik dit keer geld netjes aan de kant kan zetten, in plaats van het in te ruilen voor spullen die uiteindelijk weer in de zak belanden?

Ik voelde contact met zowel mijn vader, als mijn moederlijn. Alsof ze samen naast me stonden. Ik praatte met hen. Ja, ik ben gegroeid. En ik krijg nu de kans om straks trots te zijn op mezelf, in plaats van me schuldig te voelen.

En toen gebeurde er iets bijzonders. Na de verkoop kreeg ik plotseling steekjes onder mijn linkerduim. Links staat voor ontvangen. Maar het kwartje viel nog niet.

Nu snap ik het! Het voelde alsof mijn lichaam me vroeg: Durf je dit echt te ontvangen? Mag het binnenkomen zonder dat ik meteen grip zoek of controle wil houden? Het voelde als een oud reflex dat ik los mag gaan laten. Ontvangen hoeft niet pijnlijk te zijn. Ontvangen mag zacht, in flow.

Oeeee de kigelia brengt me op diepe lagen. Wat is mijn relatie met geld of beter gezegd met ontvangen….???

Mijn vader groeide op in Afrika, in armoede, waar men leeft van dag tot dag. Vanuit die werkelijkheid vloeid alles altijd snel weg: er komt iets binnen en ging direct weer op. Ik herken dat in mezelf.

Maar ik voel ook dat ik dit patroon mag verfijnen. Want ja, ik wil leven in de dag, in het nu, in vertrouwen. Dat ambieer ik. Maar het hoeft niet te betekenen dat ik alles vandaag ook opmaak. Ik ben voor stroming, maar in flow, zodat het ook terug mag stromen. Ontvangen is als cirkel, als adem.

De verkoop van ons huisje laat het me voelen: ik mag ontvangen en laten rusten. Houden is geen angst, maar bedding. Vanuit bedding kan ik delen, creëren en geven. Zo ontstaat balans: ontvangen en doorgeven, vasthouden en stromen. Net als de ademhalings oefening 4sec in even vasthouden, 6sec uit, even vasthouden en weer inademen…..

Kigelia laat me zien: ik ben gegroeid. Waar mijn vaderlijn gaf vanuit armoede en overleven, mag ik leven vanuit overvloed en vertrouwen. Waar het voorheen wegvloeide, mag het nu in cirkels terugkeren. Dit ligt mijn nieuwe balans.

Maar dat is niet alles, ze laat me ook zien dat er nog een laag is die gaat over afscheid en afwezigheid. Kom ik op terug 🙏🏼